عبید بن ابرص
عَبِید بن اَبرَص (۵۰۰م)
شاعر عرب در عصر جاهلیت. پس از کشته‌شدن حُجر، ملک کِنده، در عصیان قبیلۀ اسد (۵۳۰م) و کمربستن پسرش امرؤالقیس به خونخواهی پدر، عبید سخنگوی قبیلۀ خود (اسد) شد. معدود اشعار باقی‌مانده از عبید، آگاهی‌هایی ارزشمند دربارۀ تاریخ شعر متقدم عربی به‌دست می‌دهد. مهم‌ترین شعر او قصیده‌ای است که تبریزی در معلقّات خود ضبط کرده است. اشعار امرؤالقیس از لحاظ تخیل با شعر عبید تشابه فراوان دارد.