قاری
قاری
(به‌معنی قرائت‌کننـده و خواننــده) در اصطلاح، هنرمندی که قرآن را در عین رعایت قواعد علم قرائت قرآن، به شیوه‌ای دلنشین و هنرمندانه با صدایی خوش و غالباً بلند در مساجد و محافل عبادی می‌خواند. می‌گویند عبدالله بن مسعود، صحابی بزرگوار پیامبر (ص)، به درخواست ایشان قرآن را به صوت و لحن دلکش می‌خوانده است. پس قرائت به معنی شیوا و زیباخوانی از عهد پیامبر (ص) سابقه دارد. در گذشته در جهان اسلام قاریان بسیاری بوده‌اند که آوازۀ بلند داشته‌اند و نام آن‌ها در کتاب‌ها ذکر شده است. امروزه نیز در تمام کشورهای اسلامی ازجمله ایران قاریان هنرمند قرآن بسیارند. برخی از قاریان بزرگ غیرایرانی عبارت‌اند از عبدالباسط، حُصَری، غلوش، صدّیق مَنشاوی و شعیشع. ازجمله قاریان هنرمند و معروف ایرانی و معاصر که غالباً در مسابقات جهانی حائز رتبۀ اوّل شده‌اند نیز می‌توان از احمد ابوالقاسمی، عباس امام‌جمعه، شهریار پرهیزگار، حسن ربیعیان، عباس سلیمی، مجید صالحی، منصور قصری‌زاده، محمدتقی مروت، علی مسیّبی، سعید مهوشان، و کریم منصوری نام برد.