قطب الدین رازی، محمد (ورامین ۶۹۴ـ دمشق ۷۷۶ق)

قُطب‌الدّین رازی، محمد (ورامین ۶۹۴ـ دمشق ۷۷۶ق)
فیلسوف، منطقی و ادیب ایرانی. پس از کسب علوم رایج مقدماتی در زادگاهش به شهرهای گوناگون سفر کرد و از محضر ایجی و علامه حلّی استفاده کرد. مدتی در نظامیۀ بغداد توقف کرد و به واسطۀ اقامت و تدریس در طبقۀ پایین به قطب تحتانی شهرت یافت. سرانجام به دمشق رفت و تا درگذشتش در همان‌جا بود. از شاگردان اویند: سعدالدین تفتازانی و شهید اول. شهید گفته است که در اواخر شعبان ۷۷۶ق در دمشق با قطب‌الدین ملاقات کرده و افزون بر آن‌که او را امامی راسخی دیده از او اجازۀ روایت گرفته است. از آثارش: المحاکمات در حکمیت بین دو شرح نصیرالدین طوسی و فخر رازی بر الاشارات و التنبیهات ابن سینا. این اثر تا شش قرن بعد مورد تعلیق و حاشیه بود؛ لوامع الاسرار فی شرح مطالع الانوار؛ الرساله القطبیة (تحریر القواعد المنطقیة) فی شرح الشمسیة. این دو اثر اخیر از بدو نگارش تا قرن اخیر از متون تدریس منطق مقدماتی بوده است؛ رسالۀ تصور و تصدیق؛ رسالۀ تحقیق کلّی؛ شرح قواعد‌الاحکام در فقه.