لبیبی
لَبیبی ( ـ پس از ۴۲۹ق)
شاعر ایرانی. از مردم خراسان و هم‌دورۀ فرخی سیستانی بود. پیش از پیوستن به دربار غزنویان در دربار چغانیان به‌سر می‌برد و در قصیده‌ای ابوالمظفر چغانی ( ـ۳۴۰ق) را مدح کرده است. سپس به دربار محمود و مسعود اول غزنوی راه یافت. مسعود سعد سلمان در قصیده‌ای به استقبال او رفته و او را به استادی ستوده و سیدالشعرا خوانده است. ابیات پراکنده‌ای (۱۹۵ بیت) از او، که در فرهنگ‌ها، متون و تذکره‌ها آمده، نشان‌دهندۀ توانایی‌اش در سبک خراسانی و مهارتش در هزل و هجو است. محمد دبیر سیاقی در مجموعۀ گنج بازیافته (تهران، ۱۳۳۲ش) و محمود مدبری در شرح احوال و اشعار شاعرانی بی‌دیوان (تهران،۱۳۷۰ش) همۀ ابیات به‌جاماندۀ او را گرد آورده‌اند.