لنگ بندان

لُنگ‌بَندان

آیینِ جشن‌‌گونۀ به استادی‌رسیدنِ شاگردان، در حرفه‌ها و پیشه‌های مختلف. رسم بود که چون شاگردی به مرتبۀ استادی می‌رسید، استاد او در مجلسِ جشنی که به خرج شاگرد برگزار می‌شد، با حضور دیگر استادان آن حرفه، مرتبۀ او را بر همگان اعلام دارد و به استادی او مُهر تأیید بزند. در این مجلس، مثلاً مجلس رسیدن شاگرد نانوا به مرتبۀ شاطری، پس از صرف چای و شربت و دود‌کردن چپق، استاد از جا برمی‌خاست و دست شاگرد را گرفته به بالای مجلس می‌برد و آن‌گاه، لُنگی را که به کمرِ خود بسته بود، باز می‌کرد و بر کمر شاگرد می‌بست. به مبارک‌باد گفتنِ استاد، دیگران نیز مبارک‌باد می‌گفتند. از این زمان، شاگرد، رسماً به مرحلۀ استادی می‌رسید و واژۀ استاد، یا اوس، یا اوّسا، یا اوستا بر سر نامِ او می‌نشست. در پایان نیز شاگرد به میمنت استادی‌یافتن شیرینی پخش می‌کرد.