ماغوط، محمد (سلمیه ۱۹۳۴ـ۲۰۰۶)
ماغُوط، محمّد (سلمیّه ۱۹۳۴ـ۲۰۰۶)
شاعر سوری. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در رشتۀ کشاورزی در زادگاهش گذرانید و پس از آن به دمشق رفت. آن‌جا به حزب ناسیونال‌سوسیالیست سوریه پیوست و به‌سبب فعالیت‌هایش به زندان افتاد. در ۱۹۵۶، به لبنان گریخت. در این کشور، شاعری برجسته شد؛ باز به زندان رفت و در ۱۹۶۱ به سوریه بازگشت و از آن پس در این کشور به زیستن و نوشتن اشتغال دارد. ماغوط، به‌رغم تحصیلات و آشنایی اندک با زبان‌های بیگانه، زبان شعری خاص خود را ابداع کرد و شعر منثور را سنگ‌پایۀ هنر خود ساخت. ستایش‌هایی که از گروه شعر، به‌ویژه آدونیس، نثارش شد در کار او تأثیر بسیار نهاد. شاخصۀ آثارش تخیل بی‌مهار، توأم با صراحت احساس و بیان و شور شدید زندگی است. کارهایش شامل سه مجموعۀ عمده می‌شود: اندوه در مهتاب (۱۹۵۹) غرفه‌ای در خم دیوار (۱۹۶۴)؛ رنج من شادی نیست (۱۹۷۰)، شعر او شخصی، صمیمی و بُرنده است. تأثیر ماغوط در شعر مدرن عربی هنگامی محسوس شد که مرحلۀ آرمان‌گرایی از نیرو تهی گردید. ماغوط، افزون بر شعر و قصه، نمایش‌نامه و رساله‌هایی نیز دارد که در همۀ آن‌ها روح خستگی‌ناپذیر جست‌وجو، تیزهوشی و چشم تیزبین تشخیص واقعیت‌های سیاه و گاه سوررئالیستی اما طنزآلود هویداست. ماغوط از اوایل دهۀ ۱۹۷۰ بیشتر نیروی خود را صرف نوشتن متون طنز سیاسی و اجتماعی تلویزیونی و سینمایی کرد و در این کار به جایگاهی والا دست یافت.