محمودی
محمودی
طایفۀ کُرد ایران و عثمانی، از طوایف ساکن در شرق دریاچۀ وان و کوه‌های یالچین، تا درۀ قطور از نواحی شهرستان خوی در آذربایجان غربی، متشکل از ۱۲۰ تیره، از طوایف بزرگ یزیدی. اینان تا نیمۀ دوم قرن ۱۰ق، بر این مذهب باقی بودند. به نوشتۀ بدلیسی، اصل و نسب امرای محمودی به سلاطین مروانی (احتمالا مروانیان دیار بکر ۳۷۲ـ۴۷۸ق/۹۸۲ـ۱۰۸۵م) می‌رسید. جد آنان، شیخ محمود در زمان قرایوسف قراقویونلو از جزیرۀ ابن عمر به حدود آذربایجان آمد و با اجازۀ او در قلعۀ آشوت جای گرفت و پس از چندی به جبران شهامت‌هایی که در بعضی از جنگ‌ها از خود نشان داده بود، امارت نواحی آشوت و خوشاب را به‌دست آورد و اتباع و اقوامش به محمودی موسوم شدند. امرای محمودی در زمان آق قویونلوها، اعتبار بیشتری یافتند و ناحیۀ الباق ضمیمۀ حکومت آنان شد. محمودی‌ها، پس از آن به شاه‌اسماعیل صفوی پیوستند و در زمان شاه‌طهماسب میان دولت‌های صفوی و عثمانی تقسیم شدند. در عصر شاه‌عباس نیز این وضع تکرار شد. در این روزگار، یک گروه از محمودیان را به عراق عجم فرستادند. شاهوردی سلطان محمودی تا ۱۰۲۰ق حاکم بنفهل (ایرانشهر) بود و پس از مرگ او برادرش شیرازی سلطان به حکومت نشست. در همان سال‌ها عبدالله‌بیگ حاکم خوشاب و زینل‌خان حاکم قراحصار و مصطفی‌بیگ حاکم ماکو و زینل‌بیگ محمودی حاکم چورس بودند. محمودی‌ها از دورۀ شاه‌صفی و شاه‌عباس دوم، اتباع دولت عثمانی شدند.