معدود

در اصطلاح دستور زبان، موصوفِ صفتِ شمارشی. معدود کلمه‌ای است که عدد، به‌عنوان صفت، بر شمار یا ترتیبِ آن دلالت می‌کند. مثلِ کلماتِ «ساعت»، «روز»، «کتاب» در گروه‌های «دو ساعت»، «روز هفتم»، «دوپنجم کتاب». در زبان فارسی، معدودِ عددِ اصلی همیشه مفرد است، مثلِ «صدها نفر».