مقدادبن اسود (۳۷پیش از هجرت-۳۳ق)

مِقْدادبن اَسوَد (۳۷پيش از هجرت-۳۳ق)
صحابي بدري (منسوب به بدر)، قديم‌الاسلام، از اصحاب پيامبر (ص) و از جملۀ هفت نفري که نخستين‌بار اظهار اسلام کردند. مقداد در مهاجرت دوم به حبشه شرکت داشت و قبل از هجرت پيامبر به مدينه به مکه بازگشت و سپس همراه حضرت علي (ع) به مدينه رفت. او از فرماندهان برجسته اسلام بود. گويند اول کسي بود که با اسب در راه خدا جهاد کرد. کماندار پيامبر بود. در فتح شام و مصر و افريقا حضور داشت. شهر حمص در سوريه و شهر دمياط در مصر به‌دست او گشوده شد. گويند در حمله به جزيره قبرس هم فرمانده سپاه بود. او از چهار نفري است که براي اولين‌بار به شيعه علي (ع) معروف شده‌اند (به همراه سلمان، ابوذر و عمار ياسر). اينان کساني بودند که از آغاز در مودّت و ولايت آن حضرت ثابت ماندند. در صحيحين ۴۸ حديث از وي نقل شده است. مقداد در نزديکي مدينه در سن ۷۰ سالگي وفات يافت و جسدش به مدينه حمل شده و در همانجا مدفون گرديد.