ملک حسین
مَلِک حسین (اَمان ۱۹۳۵ـ۲۰۰۲)
پادشاه اردن (حک : ۱۹۵۲ـ۲۰۰۲) در انگلستان تحصیل کرد. پس از ترور جدش امیر عبدالله و خلع پدرش ملک طلال از سلطنت، پادشاه اردن شد و در ۲ مه ۱۹۵۳ رسماً تاج‌گذاری کرد. در ۱۹۵۷ کودتای افسران ارتش را فرونشاند و سال بعد با پسرعمویش ملک فیصل اتحادیۀ پادشاهی هاشمی عراق و اردن را تشکیل داد، که با انقلاب عراق در سال ۱۹۵۸ از هم گسست. تا ۱۹۶۰ چندین بار مورد سوءقصد نافرجام قرار گرفت. در ژوئن ۱۹۶۷ از ارتش رژیم اشغالگر قدس شکست خورد و کرانۀ باختری رود اردن و بیت‌المقدس را از دست داد و سازمان آزادبخش فلسطین را سرکوب کرد (۱۹۷۰). ملک حسین در جنگ عراق‌ـ‌کویت (۱۹۹۰ـ۱۹۹۱) نقشی میانجیگرانه ایفا کرد و در کنفرانس مادرید (۱۹۹۱) در سازش میان اعراب و اسرائیل نقش داشت. در ۱۹۹۴ پس از مذاکراتی با اسحاق رابین، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، با این رژیم عهدنامۀ صلح امضا کرد. پس از او پسرش امیر عبدالله دوم به پادشاهی رسید. از آثارش: جنگ من با اسرائیل (۱۹۶۹)؛ مشکلات پادشاه‌شدن (۱۹۶۲).