مهر نماز
مُهرِ نماز
قطعه‌ای گِل، معمولاً با نوشته یا نقشی بر آن در اشکال گوناگون، که شیعیان نمازگزار در هنگام سجده پیشانی خود را بر آن می‌گذارند. از نظر شیعه، در نماز باید بر زمین یا آنچه که از زمین می‌روید و خوردنی و آشامیدنی نیست، سجده کرد. از قبیل خاک، سنگ، چوب و غیره. این کار در دوره‌های مختلف اسلامی مشاهده می‌شد و شیعیان در قرون اولیه معمولاً مقداری خاک را در داخل پارچه‌ای نهاده و با خود حمل می‌کردند تا هنگام نماز از آن به‌عنوان سجده‌گاه استفاده کنند. در اوایل قرن سوم، برای سهولت کار به‌جای آن از مقداری گِل و سپس گل پخته استفاده شد و آن را برای تأیید به نظر امام (ع) رسانده و از آن پس میان شیعیان رایج شد. رفته‌رفته این موضوع به یکی از مسائل اختلاف بین شیعه و سنی بدل شد، حال آن‌که مُهر، در امامیه فقط تمهیدی برای سهولت در انجام سجدۀ صحیح است. گفتنی است که در دیگر مذاهب فقهی، که در سجدۀ نماز محدودیت چندانی قائل نیستند، استفاده از مُهر برای سجده ضرورتی ندارد.