موج نو
موج نو
شاخه‌ای از شعر نو فارسی که از شعر سپید جدا شده است. احمدرضا احمدی با انتشار کتاب طرح در ۱۳۴۰ش، آغازگر این حرکت بود. از ویژگی‌های شاعران موج نو بی‌اعتنایی به شکل و محتوا، قیود، قواعد و دستور زبان، گسستگی صورت و معنا و ابهام است. آنان با برداشت نو از اشیاء، درصدد بیان تصویری هستند. شعر موج نو موزون نیست اما آهنگ و طنین خاصی دارد. معانی بسیار دور از ذهن در عین حال منطقی، توجه به ادوات شعر و رابطۀ بین آن‌ها از دیگر ویژگی‌های آن است. شاعران موج نو به سه دسته تقسیم می‌شوند: دستۀ اول که از وزن دوری می‌کنند، اما رسیدن به زبان ریتم و ضرب‌دار در آن‌ها وجود دارد و نوعی به نثر گرایش دارند، «نثرگرایان اصیل» نام گرفته‌اند. احمدرضا احمدی، محمدرضا اصلانی، شاهرخ صفائی، شهرام شاهرختاش از این دسته‌اند؛ دستۀ دوم «نظم‌گرایان اصیل» هستند که از دو گروه «نوآوران» و «شکل‌گرایان» الهام گرفتند و جواد مجابی و حسین مهدوی از این دسته‌اند؛ دستۀ سوم که به دستۀ «موج نوی مشکل» معروف‌اند، شعر را مشکل، نامفهوم و گنگ کردند، به‌نحوی که برقراری ارتباط با شعر آنان دشوار است. در این دسته شاعران نثرگرای مشکل‌گو همچون بیژن الهی، بهرام اردبیلی و پرویز اسلام‌پور قرار دارند. برخی از اشعار یدالله رؤیایی را هم که خود واضع سبکی تازه به نام «شعر حجم» است، می‌توان در این زمره قرار داد. مجموعۀ آرای شاعران موج نو در کتاب صور و اسباب شعر امروز ایران از اسماعیل نوری علاء آمده است.