مونیه، امانویل (۱۹۰۵ـ۱۹۵۰)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

مونیه، اِمانوئِل (۱۹۰۵ـ۱۹۵۰)(Mounier, Emmanuel)

مونيه، اِمانوئِل

اندیشمند و نویسندۀ کاتولیک فرانسوی. از طرفداران معروف «شخص‌گرایی[۱]» در سال‌های میان دو جنگ و بنیادگذار مجلۀ له اسپری[۲] بود، که هنوز هم منتشر می‌شود و تریبون آزاد و پرنفوذی برای طرح اندیشه‌ها و مباحث کاتولیکی پیشرو در فرانسه است. مونیه با «شخص‌گرایی» در‌پی ایجاد پایه‌ای عقیدتی بود تا پیوند سنتی میان پیروان مذهب کاتولیک و جناح راست سیاسی را درهم شکند و، به‌ویژه، با استیلای شارل مورا[۳] مبارزه کند که حاصل ملی‌گرایی بیگانه‌ستیز و مرتجعانۀ او بود. اندیشه‌های او سفیر واتیکان در پاریس را تا حدی تحت تأثیر قرار داد؛ این سفیر بعدها با نام یوهانس بیست‌وسوم[۴] به مقام پاپی رسید. مونیه هوادار جمهوری‌خواهان اسپانیا بود و در دورۀ حکومت ویشی[۵] به زندان افتاد. روابط نزدیکی با جنبش روحانیان کارگر در دورۀ پس از جنگ و سازمان‌های کاتولیکی ترقی‌خواه داشت، که برای کشاورزان و کارگران جوان و دانشجویان تأسیس شده بود. دو دهه پس از مرگ نابهنگام او، موفقیت این نسل جوان‌تر در ایجاد اتحادیۀ مبارزه‌جوی غیرمذهبی و سوسیالیست با نام کنفدراسیون کارگران دموکرات[۶] از درون جنبش اتحادیه‌ای آرام و کاتولیک، گواهی دیرپای بر نفوذ اندیشه‌های مونیه بود. مونیه در گرنوبل[۷] زاده شد و در دانشسرای عالی[۸] پاریس درس خواند. از ستایندگان شارل پگی[۹]، داستان‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس کاتولیک چپ‌گرا، بود. در اواخر دهۀ ۱۹۲۰ از نهادهای سیاسی نامتمرکز و از اَشکال تعاونی مدیریت اقتصادی پشتیبانی می‌کرد.

 


  1. personalism
  2. L’Esprit
  3. Charles Maurras
  4. John XXIII
  5. Vichy
  6. Confederation of Democratic Labour (CFDT)
  7. Grenoble
  8. Ecole Normale Supérieure
  9. Charles Péguy