میرزایف، عبدالغنی (ازبکستان ۱۹۰۸ـ دوشنبه ۱۹۷۶)
میرزایُف، عَبدُالغَنی (ازبکستان ۱۹۰۸ـ دوشنبه ۱۹۷۶)
دانشمند و ادیب تاجیکستانی. در ۱۹۳۹، رشتۀ خاورشناسی را در دانشگاه دولتی لنینگراد به‌پایان رساند. پس از آن در سمت‌هایی چون رئیس پژوهشگاه تاریخ فرهنگستان شوروی (از ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۱) و رئیس پژوهشگاه خاورشناسی فرهنگستان علوم شوروی (از ۱۹۵۶ تا ۱۹۷۶) خدمت کرد. در ۱۹۵۷ دانشنامۀ دکتری عالی گرفت و در ۱۹۶۱ به رتبۀ پروفسوری رسید. در ۱۹۴۸ به عضویت کانون نویسندگان شوروی درآمد و نیز نمایندۀ مردم در شورای عالی تاجیکستان و عضو انجمن روابط فرهنگی شوروی با کشورهای عربی بود. از آثارش: ملهم بخارایی (۱۹۴۸)؛ رودکی و انکشاف غزل در قرون ۱۰ تا ۱۵ میلادی به فارسی (استالین‌آباد، ۱۹۵۷)؛ فهرست دست‌نویس‌های شرقی فرهنگستان علوم تاجیکستان در ۶ جلد (۱۹۶۱ـ۱۹۸۸)؛ فانی و حافظ (۱۹۶۸)؛ تاریخ فلسفه (۱۹۵۷)؛ کمال‌الدین بنایی به فارسی (۱۹۵۷) و روسی (۱۹۸۰).