میرزا عبدالعلی هرندی

میرزا عبدالعلی هرندی (هرند 1222- اصفهان 1306ق)

(با نام کامل: عبدالعلی بن محمدتقی نحوی هرندی اصفهانی، معروف به نحوی) از ادباء و دانشمندان قرن سیزدهم هجری قمری در اصفهان، فرزند میرزا محمّدتقی بن حاج محمّدحسین نایب الصّدر هرندی اصفهانی. در اصفهان نزد علمایی همچون شیخ محمّدتقی رازی ایوان کیفی و حاج محمّدابراهیم کلباسی تحصیل کرد و به فراگیری فقه و اصول و ادبیات فارسی و عرب پرداخت. مدرّس ادبیات عرب بود و در تدریس علم نحو تخصص خاصی داشت و به همین علت نیز به «نحوی» معروف شد. او به تدریس از مقدمات تا شرح لمعه پرداخت.

به علت گوشه‌نشینی، و به رغم علم و فضل بسیارش، دور از شهرت و ریاست و فردی ناشناخته بود.

او یکی از استادان آیت الله سید حسن مدرس بود.

از جمله آثار اوست: دو «شرح بر سیوطی» یکی سی هزار بیت و دیگری شصت هزار بیت؛ رساله صیغ العقود در فقه به فارسی که ملاّ عبدالصمد بن ملاّ علی در سال ۱۳۰۸ق به خط نسخ کتابت کرده است؛ رساله عیدیّه؛ صحیفه المیراث من عدیم الاثاث در فقه، به فارسی؛ شرح دعای «یا من ارجوه»، از ادعیه ماه مبارک رجب؛ رساله در «اوزان نصاب غلاّت چهارگانه»؛ حواشی بر «شرح لمعه» و «قوانین» و بسیاری از کتب فقه، اصول و نحو.

میرزا عبدالعلی هرندی در ربیع‌الاول ۱۳۰۶ق وفات یافت و در بقعه سر قبر آقا در محلّه خوابجون اصفهان مدفون شد.