میچرلیش، ایلهارد (۱۷۹۴ـ۱۸۶۳)
میچِرْلیش، ایلْهارْد (۱۷۹۴ـ۱۸۶۳)(Mitscherlich, Eilhard)
شیمی‌دان آلمانی. هم‌ریختی (ایزومورفیسم)[۱] را کشف کرد. در این پدیده، اجسامی با اجزای سازنده مشابه در یک شکل بلوری متبلور می‌شوند. همچنین، بسیاری از ترکیبات آلی را برای اولین‌بار سنتز کرد. در یوِر[۲]، واقع در ساکس سفلا[۳]، زاده شد. برای مطالعۀ زبان‌های آسیایی به دانشگاه هایدلبرگ[۴] رفت. پس از آن، برای ادامۀ تحصیل به پاریس رفت، ولی با سقوط ناپلئون این رشته را رها کرد و به تحصیل در رشتۀ علوم طبیعی در گوتینگن[۵] پرداخت. سپس دو سال، در کنار شیمی‌دان سوئدی، یونس برزلیوس[۶]، کار کرد و در ۱۸۲۵، استاد دانشگاه برلین شد. در ۱۸۱۸، مطالعه در زمینۀ بلورها را آغاز کرد و دریافت بلورهای فسفات پتاسیم[۷] و آرسنات پتاسیم[۸]، تقریباً به‌شکل مشابه ظاهر می‌شوند. روش‌های بلورشناسی دقیق را آموخت و از مثلثات کروی برای تحلیل داده‌هایی که به‌دست آورده بود استفاده کرد. تحقیقات خود را به فسفات‌ها[۹]، آرسنات‌ها[۱۰]، و کربنات‌ها[۱۱] تعمیم داد و دست‌آوردهای خود را در ۱۸۲۲ منتشر، و واژۀ هم‌ریختی[۱۲] را وضع کرد. در ۱۸۳۴، بنزن[۱۳] را سنتز کرد و آن را بنزین[۱۴] نامید. همچنین، نشان داد مخمر[۱۵]، که آن را در ۱۸۴۲ به‌مثابۀ میکروارگانیسم شناسایی کرده بود، قند را در محلول به دکستروز تبدیل می‌کند. در ۱۸۲۹، کتاب تأثیر‌گذاری با نام درس‌نامۀ شیمی[۱۶] به‌چاپ رساند.