ناصریان
ناصریان (Nazarenes)
(یا: نازاریان) گروهی از نقاشان آلمانی و اتریشی که در اوایل قرن ۱۹ بیشتر در رم فعالیت داشتند و با هدف احیای هنر دینی، به الگو‌هایی از قرون وسطا[۱] و دورۀ رنسانس[۲] رو آوردند. گروه در ۱۸۰۹ در وین[۳] تشکیل شد و چندی بعد سفارش‌های بزرگی، به‌ویژه دیوارنگاره[۴]، از رم گرفت. نام گروهْ حاصلِ شیوۀ زندگی و جامۀ رهبانی اعضای آن بود. ناصریان در بسیاری از جنبه‌ها، ظهور احیاگران هنر پیشارافائلی[۵] را در انگلیس بشارت می‌دادند. واکِنرودر[۶] و شلگل[۷]، نویسندگان شیفتۀ هنر قرون وسطا، با آثار خویش موجب تقویت جنبشی شدند که اُوِربِک[۸] از اهالی لوبک[۹] آغاز کرد؛ او با نقاشان جوان دیگری در ۱۸۱۰، نوعی کارگاه رهبانی در دیر متروک سان ایزیدورو[۱۰] در رم برپا کرد. اعضای گروه در ۱۸۲۸ عبارت بودند از پفور[۱۱] از فرانکفورت، فوگل[۱۲] از زوریخ، کورنلیوس[۱۳] از دوسلدورف[۱۴]، شادو[۱۵] و فایت[۱۶] از برلین، اشنور فون کارولسفلت[۱۷] از لایپزیگ[۱۸]، و فوریش[۱۹] و اشتاینله[۲۰] از وین. گوته[۲۱] و دیگران، هنر ایشان را با طنز، «دینی ـ میهنی[۲۲]»، «هنری ـ کاتولیکی[۲۳]»، «رمانتیک» و «پیشا رافائلی» خواندند؛ هیچ یک از این توصیف‌ها به‌دور از واقعیت نبودند. احیای نقاشی دیواری از اهداف آنان بود، و اجرای دیوارنگاره‌های کاخ بارتولدی[۲۴] (اکنون در برلین) را توسط کورنلیوس، اوربک، فایت، و شادو در پی داشت. سبک کار آنان را روی‌هم‌رفته می‌توان خشک و بی‌رمق توصیف کرد.
- ↑ medieval
- ↑ Renaissance
- ↑ Vienna
- ↑ fresco
- ↑ Pre-Raphaelite Brotherhood
- ↑ Wackenroder
- ↑ Schlegel
- ↑ Overbeck
- ↑ Lübeck
- ↑ San Isidoro
- ↑ Pforr
- ↑ Vogel
- ↑ Cornelius
- ↑ Düsseldorf
- ↑ Schadow
- ↑ Veit
- ↑ Schnorr von Carolsfeld
- ↑ Leipzig
- ↑ Führich
- ↑ Steinle
- ↑ Goethe
- ↑ Religious-Patriotic
- ↑ Catholic
- ↑ Bartholdi Palace