نامه

نامه (letter)
پیام مکتوب یا چاپ‌شده که عمدتاً برای ارتباطی شخصی است. اصولاً، نامه‌ها را به دو دستۀ رسمی/اداری و غیررسمی/دوستانه تقسیم می‌کنند. در نامه‌های رسمی کارگزاران حکومت، سیاست یا طبقات گوناگون مردم دربارۀ امور رسمی/اداری به یکدیگر می‌نویسند. نامه‌های غیررسمی به نوشته‌های ساده و آکنده از احساسات صمیمانه می‌گویند که عموم مردم به یکدیگر می‌نویسند. نمونه‌های معروف از این قرارند: باستان: سیسرون (رُمی) پلینی کهتر (رُمی) و سنت پل؛ قرون وسطا: آبِلار و هلوئیز (قرن ۱۲ فرانسه)؛ خانوادۀ پاستون (قرن ۱۵ انگلستان)؛ قرن ۱۶: اراسموس (هلند)؛ لوتر، مِلانشتون (آلمان)؛ اسپنسر، سیدنی (انگلستان)؛ قرن ۱۷: دان، میلتون، کرامول، داروتی آزبورن، واتن (انگلستان)؛ پاسکال۱، مادام دو سویْنیه۱ (فرانسه)؛ قرن ۱۸: پوپ، والپول، سویفت، مری ورتلی مانتگیو، چسترفیلد، کوپر، گِرِی (انگلستان)؛ بوسوئه، ولتر، روسو (فرانسه)؛ قرن ۱۹: اِمرسون، جِی آر لوئل (امریکا)؛ بایرون، لمب، کیتس، فیتزجرالد، استیونسن (انگلستان)؛ ژرژ ساند، سنت بوو، برادران گنکور (فرانسه)؛ شیلر، گوته (آلمان)؛ گوتفرید کِلِر (سوئیس)؛ قرن ۲۰: تی ای لارنس، جِی بی شاو، اِلِن تِری، کاترین منسفیلد (انگلستان)؛ ریلکه (آلمان)؛ در نامه‌های بازمانده از تاریخ کهن فارسی مجموعه‌هایی با عناوین منشآت، مکاتیب، رسایل و نامه‌ها یافت می‌شود، ازجمله منشآت خاقانی، منشآت قائم‌مقام فراهانی، و مکتوبات میرزا فتحعلی آخوندزاده.

 

---