نکتورن

نُكْتورْن (nocturne)
در موسيقي، ساخته‌اي ملهم از حالات شبانه كه در قرن ۱۹ گسترش يافت و بيشتر براي پيانو نوشته شد. اين فرم را جان فيلد، آهنگ‌ساز ايرلندي، ارائه‌كننده اولين مجموعۀ نكتورن در ۱۸۱۴، ابداع كرد؛ اين فرم با ۱۹ نمونۀ ساختۀ فردريك شوپن به‌اوج خود رسيد. نكتورن در آلمان، توجه آهنگ‌سازان بسياري، از روبرت شومان۳ تا پاول هيندميت (سوييت براي پيانو، ۱۹۲۲) را به خود جلب كرد. در اواخر قرن ۱۹ و اوايل قرن ۲۰، كلود دبوسي اين گونه (ژانر) را با سه قطعۀ فوق‌العاده‌اش با همان نام نكتورن، با موفقيت به اركستر انتقال داد. سپس در قرن ۲۰، بلا بارتوك سبك موسيقي شبانه بسيار شخصي خود را با كيفيتي ترس‌برانگيز بسط داد، همچون در فضاي باز (موومان چهارم) و كوارتت زهي چهارم (موومان سوم). نكتورن ايتاليايي اواخر قرن ۱۸، مجموعه‌اي از قطعه‌هاي سبُك براي هم‌نوازي مجلسي است و با نكتورن تغزلي قرن ۱۹ ارتباط چنداني ندارد؛ سرنادها و كاساسيون‌هاي هايدن و موتسارت نيز در‌اصل براي اجراي شبانه در فضاي باز نوشته شده بودند.

 

---