نیروی هوایی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

نیروی هوایی (Air Force)

نيروي هوايي

ناوگانی از هواپیماهای جنگی یک کشور و سازمان اداره‌کنندۀ آن‌ها. در ابتدای پیدایش هواپیما اهمیت بالقوۀ آن به‌منزلۀ ابزاری برای اقدام به جنگ چندان مورد توجه نبود. هواپیما همچون بالون، که از زمان جنگ داخلی امریکا[۱] از آن استفاده شد، فقط وسیله‌ای برای برخورداری از دید گسترده از نیروهای زمینی بود. نیروی هوایی به‌‌صورت واحدی مستقل در کشورهای زیر تشکیل شد: در انگلستان (۱۹۱۸)، در ایتالیا (۱۹۲۳)، در فرانسه (۱۹۲۸)، در آلمان (۱۹۳۵، بعد از استنکاف از محدودیت‌های نظامی پیمان ورسای[۲]) و در امریکا (۱۹۴۷). این نیرو ابتدا به‌منزلۀ یگان مخابراتی لشکر هوایی ارتش[۳] در ۱۹۰۷ شروع به‌کار کرد و سپس به‌منزلۀ لشکر خدمات هوایی ارتش[۴] در ۱۹۱۸ تحول یافت. در ۱۹۲۶ به سپاه هوایی و در جنگ جهانی دوم به نیروی هوایی ارتش تبدیل شد. گروه‌بندی‌های تخصصی عمدۀ آن درخلال جنگ جهانی دوم شکل گرفت مانند گروه‌های رزمی، بمباران ( ←‌بمب[۵])، شناسایی، و ترابری‌ که در دوران جنگ نیز دستخوش تغییرات و اصلاحاتی شد. با تشکیل نیروهای هوایی تاکتیکی مستقل، فعالیت‌ها گسترش یافت تا نیازهای فرماندهان نیروی زمینی در میدان‌های اصلی عملیاتِ زمینی، و حمله به کشتی‌ها، یا دفاع از آن‌ها در دریاهای کوچک و کم‌عرض برآورده شود. از ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۰ هواپیمای جت جایگزین هواپیمای با موتور پیستونی شد. سیستم‌های هدایت رایانه‌ای تفاوت کارآیی موشک و هواپیما را کم کرد و پرواز در مدت زمان نامحدود با سوخت‌گیری در هوا امکان‌پذیر شد. برای مثال، بمب‌افکن‌های یگان هوایی استراتژیک امریکا توانستند به‌صورت ۲۴ ساعته و مجهز به سلاح‌های اتمی به گشت‌زنی بپردازند. مدت‌ها پیش‌بینی می‌شد که ممکن است دیگر نیازی به خلبان نباشد. اما ادامۀ جنگ‌های متعارف و تکامل سلاح‌های اتمی تاکتیکی در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ به ساخت هواپیماهای جنگی پیشرفته‌ای انجامید که می‌توانستند با سرعت مافوق صوت و پایین‌تر از سطح امواج رادارِ دشمن پرواز و مأموریت‌های تهاجمی و شناسایی خود را اجرا کنند، مانند هواپیمای موسوم به استیلت که رادار نمی‌تواند آن را ردیابی کند.

 


  1. American Civil War
  2. Versailles treaty
  3. Aeronautical Division of the Army Signal Corps
  4. Army’s Air Service Division
  5. bomb