هاجر

هاجَر

(در عبری به معنای سرگردان) همسر حضرت ابراهیم (ع) و مادر اسماعیل (ع)، نیای بزرگ عرب‌ها. چون ساره، همسر ابراهیم (ع)، صاحب فرزندی نمی‌شد، راضی شد که کنیزش هاجر را به عقد ابراهیم (ع) درآورد. بعدها به اعجاز الهی ساره صاحب فرزندی به نام اسحاق شد؛ اما چون نتوانست رشک خود را مهار کند، از همسرش خواست تا هاجر و فرزندش را به جایی دور ببرد. ابراهیم (ع) نیز پذیرفت و آنان را به سرزمینی بی‌آب و علف که همان مکه باشد برد و رهایشان کرد و نزد ساره بازگشت. در آیۀ ۱۲۴ سوره بقره به این داستان اشاره شده است. هاجر برای نوزادش و خود در جست و جوی آب برآمد و هفت‌بار میان دو تپۀ صفا و مروه با سرگشتگی رفت و آمد کرد تا به ارادۀ خداوند و راهنمایی جبرئیل جایی را یافتند و به آب رسیدند و آن همان چاه زمزم است. به گفتۀ مورخان، خداوند برای حفظ و تقدیس این خاطره، سعی بین صفا و مروه را در احکام حج تشریع فرمود.