ورع

وَرَع

در اصطلاح عارفان، اجتناب از هر امر شبهه‌ناک از بیم وقوع در محرّمات و نیز قناعت به حلال اندک و حفظ نفس از افتادن در ورطه منهیات. از این‌رو، محرّمات شرعی، تنها بخشی از این موارد قابل احتراز را تشکیل می دهد. چه، هر آنچه عقل انسان نیز، حتی حکم به مکروه‌بودن آن کند، در نظر اینان، همچون محرّمات شرعی قابل اجتناب است. کمال ورع آن است که آدمی از هر آنچه که وی را از خداوند دور کند، بپرهیزد.