پوزیتیویسم منطقی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

پوزیتیویسم منطقی (logical positivism)

(یا: اثبات‌گرایی منطقی) آموزه‌ای مبتنی‌بر این عقیده که یگانه گزاره‌های معنی‌دار[۱]، گزاره‌هایی است که بتوان صحّتشان را به نحوی تجربی به اثبات رساند. بنابراین، مابعدالطبیعه (متافیزیک) و دین و زیبا‌شناسی بی‌معنی است. اما صّحت خود این آموزه را نیز نمی‌توان به‌نحوی تجربی اثبات کرد و، درنتیجه، این آموزه ابطال‌کنندۀ خود[۲] است. اثبات‌گرایی منطقی مشخصّۀ «حلقۀ وین[۳]» در دو دهۀ ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ بود و از گوتلوپ فرگه[۴]، برتراند راسل[۵]، و لودویگ ویتگنشتاین[۶] تأثیر پذیرفت. اثبات‌گرایان منطقی در تلاش برای حل تناقض درونی این نظریه همت گماشته‌اند. نیز ← پوزیتیویسم

 

 


  1. meaningful propositions
  2. self-refuting
  3. Vienna Circle
  4. Gottlob Frege
  5. Bertrand Russell
  6. Ludwig Wittgenstein