کروماتیک گرایی
کروماتیک‌گرایی (chromaticism)
در موسیقی، استفاده از هارمونی‌های غنی‌شده برای افزایش حالت بیانی، که آهنگ‌سازان قرن ۱۹ به‌‌ویژه از مکتب‌های فرانسوی و روسی آن را به‌کار می‌گرفتند، مانند ریمسکی ـ کورساکوف[۱]، اسکریابین[۲]، دبوسی[۳]، راول[۴]، مسیان[۵]، هونِگِر[۶]، و هانری دوتیّو[۷]. هارمونی‌های کروماتیک بیشتر از مطبوع‌های (فواصل مطبوع[۸]) پیچیده تشکیل می‌شوند تا نامطبوع‌های (فواصل نامطبوع[۹]) بیانگرانه، و از آواهای موسیقی واردشده از اندونزی و ژاپن تأثیر پذیرفته‌اند، مانند اجراهایی در نمایشگاه ۱۸۸۹ پاریس که دبوسی را تحت تأثیر قراردادند. کروماتیک‌گرایی با ارائۀ طنین‌های تازه‌ای در ارکستر سمفونی مانند چلستا[۱۰]، گلوکِن‌اشپیل[۱۱]، و گزیلوفون[۱۲] همراه بوده است.