گواردی، فرانچسکو (۱۷۱۲ـ۱۷۹۳)
| فرانچسکو گواردی Francesco Guardi | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۱۲م |
| درگذشت | ۱۷۹۳م |
| ملیت | ایتالیایی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| آثار | امید (۱۷۴۷م) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
گواردی، فرانچسکو (۱۷۱۲ـ۱۷۹۳م)(Guardi, Francesco)
نقاش ایتالیایی. یادگارهایی از مناظر زادگاهش، ونیز، پدید آورد که گرچه از‌لحاظ تجاری به پای پرده‌های کانالِتّو[۱] نمی‌رسیدند، امروزه به‌سبب پرداخت ملایم نورهای غیرمستقیم و جونمایی، ممتازترند. گواردی کار هنری‌اش را با نقاشی پیکر انسان آغاز کرد، و با برادرش جان آنتونیو[۲] همکاری داشت؛ ولی پس از میان‌سالی از حدود ۱۷۶۰م، با تأثیر از کانالِتّو و درپی تقاضای دیدارکنندگان ونیز، به منظره‌پردازی از آن شهر پرداخت. در ۱۹۵۹م نقاشی امید[۳] (۱۷۴۷م؛ موزۀ سَراسوتا، رینگلینگ[۴]) و پنج نقاشی بزرگ دیگر در ایرلند کشف، و از آثار گواردی شناخته شدند. گرچه سودای رقابت با برادرزنش، تیه‌پولو[۵]، را نداشت، آثارش به‌وضوح مهارت او را در نقاشی تزیینی از پیکر انسان به‌شیوۀ روکوکو[۶]، نشان می‌دهند. منظره‌سازی‌هایش از ونیز با جزایر مردابی آن، که اغلب در ابعاد بزرگ‌اند، برجسته‌ترین آثارش به‌‌شمار می‌آیند. از قرار معلوم پسرش، جاکومو[۷] (۱۷۶۴ـ۱۸۳۵م)، با او همکاری داشته است. گواردی علاوه‌بر ساختمان‌های مشهور و مراسم باشکوه معمول در آثار کانالِتّو، جزایر گمنام، سازه‌های کوچک تفنّنی، و ویرانه‌های بناهای قدیمی را نیز با لمس پرشور قلم، و با درکی که از حالات جوّی داشت، به‌تصویر می‌کشید؛ این ویژگی را می‌توان امپرسیونیستی[۸] خواند.