یقین (عرفان)

یَقین (عرفان)

در عرفان به‌معنی سکون نفس و اطمینان آن است نسبت به آنچه از حواسّ انسان پوشیده است. آن را مَرْکَبِ سالکان دانسته‌اند. چه بدون یقین، هیچ سالکی توان تحمّل مشکلات سلوک و دشواری‌های آن را ندارد. برخی عارفان، یقین را آخرین مرحله از مراحلِ اهل ظاهر، و نخستین مرحله از مراحلِ سالکان و خواص دانسته‌اند. یقین به سه مرحله تقسیم شده است: اگر نتیجۀ قوّت و استحکام دلیل باشد، آن را علم‌الیقین خوانند، و اگر نتیجۀ شهود باطنی باشد عین‌الیقین، و اگر نتیجۀ تجلیّات صفاتی و سپس ذاتی باشد، آن را حقّ‌الیقین نامند.