نمایش مبدأ برای بکرل، هانری (۱۸۵۲ـ۱۹۰۸)


{{جعبه زندگینامه
|عنوان =هانری بکرل
|نام =Henri Becquerel
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=پاریس ۱۸۵۲ م
|تاریخ مرگ=۱۹۰۸ م
|دوره زندگی=
|ملیت=فرانسوی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=تحصیل در پاریس
| شغل و تخصص اصلی =فیزیک دان
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =جایزه نوبل فیزیک ( مشترکا )، کشف پرتوزایی در نمک های اورانیوم
|آثار =
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =فیزیک و مکانیک
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}بِکِرِل، هانْری (۱۸۵۲ـ۱۹۰۸)(Becquerel, Henri)<br/> [[File:12286400.jpg|thumb|بِکِرِل، هانْري]]



فیزیک‌دان فرانسوی. به‌سبب کشف تابش‌های نافذ ناشی از نمک‌های اورانیوم، در ۱۹۰۳ جایزۀ نوبل فیزیک گرفت. این تابش‌ها اولین نشانه‌هایی بودند که از پرتوزایی خودبه‌خودی<ref>spontaneous radioactivity

</ref> آشکارسازی می‌شدند. بکرل جایزۀ نوبل را مشترکاً با ماری کوری<ref>Marie Curie </ref> و پیِر کوری<ref>Pierre Curie </ref> دریافت کرد. در پاریس زاده شد و در همان‌جا درس خواند. در ۱۸۷۵، پژوهش‌های علمی‌اش را به شکل خصوصی‌ آغاز، و رفتار نور قطبیده<ref>polarized light </ref> را در میدان‌های مغناطیسی و در بلورها بررسی کرد. کشف پرتوهای ایکس در ۱۸۹۶، بکرل را بر آن داشت که برای دستیابی به پرتوهای ایکس به تحقیق در زمینۀ بلور فلوئورتاب<ref>fluorescent crystal</ref> روی‌آورد. در همان سال و ضمن این کار، تصادفاً پرتوزایی در نمک‌های اورانیوم را کشف کرد. پس از آن، ماری و پیِر کوری به جست‌وجوی مواد پرتوزای دیگر برآمدند و این تحقیقات در ۱۸۹۸، به کشف پولونیوم و رادیوم منجر شد. درپی این کشف، بکرل پرتوزایی رادیوم را بررسی کرد و در ۱۹۰۰ نشان داد که این پرتوها ماهیتی از جنس الکترون دارند. در همین سال، بکرل به شواهدی دست ‌یافت که نشان می‌داد پرتوزایی منجر‌به تبدیل یک عنصر به عنصر دیگر می‌شود.

<br/> <!--12286400-->

[[Category:فیزیک و مکانیک]] [[Category:(فیزیک و مکانیک)اشخاص و آثار]]