بکرل، هانری (۱۸۵۲ـ۱۹۰۸)
| هانری بکرل Henri Becquerel | |
|---|---|
| زادروز |
پاریس ۱۸۵۲ م |
| درگذشت | ۱۹۰۸ م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در پاریس |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیک دان |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل فیزیک ( مشترکا )، کشف پرتوزایی در نمک های اورانیوم |
بِکِرِل، هانْری (۱۸۵۲ـ۱۹۰۸)(Becquerel, Henri)
فیزیک‌دان فرانسوی. به‌سبب کشف تابش‌های نافذ ناشی از نمک‌های اورانیوم، در ۱۹۰۳ جایزۀ نوبل فیزیک گرفت. این تابش‌ها اولین نشانه‌هایی بودند که از پرتوزایی خودبه‌خودی[۱] آشکارسازی می‌شدند. بکرل جایزۀ نوبل را مشترکاً با ماری کوری[۲] و پیِر کوری[۳] دریافت کرد. در پاریس زاده شد و در همان‌جا درس خواند. در ۱۸۷۵، پژوهش‌های علمی‌اش را به شکل خصوصی آغاز، و رفتار نور قطبیده[۴] را در میدان‌های مغناطیسی و در بلورها بررسی کرد. کشف پرتوهای ایکس در ۱۸۹۶، بکرل را بر آن داشت که برای دستیابی به پرتوهای ایکس به تحقیق در زمینۀ بلور فلوئورتاب[۵] روی‌آورد. در همان سال و ضمن این کار، تصادفاً پرتوزایی در نمک‌های اورانیوم را کشف کرد. پس از آن، ماری و پیِر کوری به جست‌وجوی مواد پرتوزای دیگر برآمدند و این تحقیقات در ۱۸۹۸، به کشف پولونیوم و رادیوم منجر شد. درپی این کشف، بکرل پرتوزایی رادیوم را بررسی کرد و در ۱۹۰۰ نشان داد که این پرتوها ماهیتی از جنس الکترون دارند. در همین سال، بکرل به شواهدی دست یافت که نشان می‌داد پرتوزایی منجر‌به تبدیل یک عنصر به عنصر دیگر می‌شود.