پیانو: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Piano.jpg|بندانگشتی|پیانو]] | |||
پیانو (piano) | پیانو (piano) | ||
(یا: پیانوفورته؛ در اصل فورته‌پیانو) سازی زهی. با چکش‌های نمدپوشی نواخته می‌شود و کلاویه‌های آن‌ها را به‌کار می‌اندازند. بدین‌ترتیب شکلی از [[دولسیمر|دولسیمِر]] مکانیزه پدید می‌آید، که سازی کوبی است، نه مانند [[هارپسیکورد]] قدیمی‌تر که نوعی هارپ خودکار بود و سیم‌های آن با زخمه به‌صدا درمی‌آمدند. پیانو تمامی درجه‌های شدت و ضعف صدا را از آواهای نرم و آهسته (ایتالیایی پیانو) گرفته تا آواهای شدید و بلند (ایتالیایی فورته) می‌تواند تولید کند و علت نام‌گذاری آن نیز همین است. نخستین پیانو را [[کریستوفوری، بارتولومیو (۱۶۶۵ـ۱۷۳۱)|بارتولومئو کریستوفوری]]<ref>Bartolommeo Cristofori</ref>، سازندۀ هارپسیکورد اهل [[پادوا، شهر|پادوا]]<ref>Padua </ref>، در ۱۷۰۴ ساخت و در ۱۷۰۹ عرضه کرد. در این ساز برای ایجاد کلاویه‌ای حساس به اشارۀ انگشتان، از مکانیسم بدیع و هوشمندانه‌ای استفاده شده بود. پیانو طی قرن ۱۸ تکامل گسترده‌ای یافت و تحسین و علاقۀ آهنگ‌سازان بسیاری را جلب کرد، هرچند نخستین رسیتال عمومی این ساز را در ۱۷۶۸ [[باخ، یوهان کریستیان (۱۷۳۵ـ۱۷۸۲)|یوهان کریستیان باخ]]<ref>Johann Christian Bach</ref> به‌اجرا درآورد. پیشرفت‌های بعدی در زمینۀ آوا و عملکرد کلاویه را پیانوسازانی همچون برادوود<ref> Broadwood </ref>، اِرار<ref>Erard </ref>، و گراف<ref>Graf </ref> پدید آوردند، و همگام با آن گسترش سریع آثار منتشرشده برای این ساز را [[هایدن، یوزف (۱۷۳۲ـ۱۸۰۹)|هایدن]]<ref>Haydn </ref>، [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]]، [[شوبرت ، فرانتس (۱۷۹۷ـ ۱۸۲۸)|شوبرت]]<ref>Schubert</ref> و دیگران شکل دادند که به پیدایش گراند پیانوی کنسرتی با قدرت صدادهی و هم‌نوایی بسیار زیاد و تولید انبوه پیانوهای دیواری کوچک‌تر برای استفادۀ خانگی منجر شد. همچنین، در نت‌نویسی موسیقی راهنمایی است برای اجرایی نرم و آرام که علامت آن P است. | |||
(یا: پیانوفورته؛ در اصل فورته‌پیانو) سازی زهی. با چکش‌های نمدپوشی نواخته می‌شود و کلاویه‌های آن‌ها را به‌کار می‌اندازند. بدین‌ترتیب شکلی از دولسیمِر مکانیزه پدید می‌آید، که سازی کوبی است، نه مانند هارپسیکورد قدیمی‌تر که نوعی هارپ خودکار بود و سیم‌های آن با زخمه به‌صدا درمی‌آمدند. پیانو تمامی درجه‌های شدت و ضعف صدا را از آواهای نرم و آهسته (ایتالیایی پیانو) گرفته تا آواهای شدید و بلند (ایتالیایی فورته) می‌تواند تولید کند و علت نام‌گذاری آن نیز همین است. نخستین پیانو را بارتولومئو کریستوفوری<ref>Bartolommeo Cristofori</ref>، سازندۀ هارپسیکورد اهل پادوا<ref>Padua </ref>، در ۱۷۰۴ ساخت و در ۱۷۰۹ عرضه کرد. در این ساز برای ایجاد کلاویه‌ای حساس به اشارۀ انگشتان، از مکانیسم بدیع و هوشمندانه‌ای استفاده شده بود. پیانو طی قرن ۱۸ تکامل گسترده‌ای یافت و تحسین و علاقۀ آهنگ‌سازان بسیاری را جلب کرد، هرچند نخستین رسیتال عمومی این ساز را در ۱۷۶۸ یوهان کریستیان باخ<ref>Johann Christian Bach</ref> به‌اجرا درآورد. پیشرفت‌های بعدی در زمینۀ آوا و عملکرد کلاویه را پیانوسازانی همچون برادوود<ref> Broadwood </ref>، اِرار<ref>Erard </ref>، و گراف<ref>Graf </ref> پدید آوردند، و همگام با آن گسترش سریع آثار منتشرشده برای این ساز را هایدن<ref>Haydn </ref>، بتهوون، شوبرت<ref>Schubert</ref> و دیگران شکل دادند که به پیدایش گراند پیانوی کنسرتی با قدرت صدادهی و هم‌نوایی بسیار زیاد و تولید انبوه پیانوهای دیواری کوچک‌تر برای استفادۀ خانگی منجر شد. همچنین، در نت‌نویسی موسیقی راهنمایی است برای اجرایی نرم و آرام که علامت آن P است. | |||
| | ||
نسخهٔ ۲۲ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۱۵
پیانو (piano)
(یا: پیانوفورته؛ در اصل فورته‌پیانو) سازی زهی. با چکش‌های نمدپوشی نواخته می‌شود و کلاویه‌های آن‌ها را به‌کار می‌اندازند. بدین‌ترتیب شکلی از دولسیمِر مکانیزه پدید می‌آید، که سازی کوبی است، نه مانند هارپسیکورد قدیمی‌تر که نوعی هارپ خودکار بود و سیم‌های آن با زخمه به‌صدا درمی‌آمدند. پیانو تمامی درجه‌های شدت و ضعف صدا را از آواهای نرم و آهسته (ایتالیایی پیانو) گرفته تا آواهای شدید و بلند (ایتالیایی فورته) می‌تواند تولید کند و علت نام‌گذاری آن نیز همین است. نخستین پیانو را بارتولومئو کریستوفوری[۱]، سازندۀ هارپسیکورد اهل پادوا[۲]، در ۱۷۰۴ ساخت و در ۱۷۰۹ عرضه کرد. در این ساز برای ایجاد کلاویه‌ای حساس به اشارۀ انگشتان، از مکانیسم بدیع و هوشمندانه‌ای استفاده شده بود. پیانو طی قرن ۱۸ تکامل گسترده‌ای یافت و تحسین و علاقۀ آهنگ‌سازان بسیاری را جلب کرد، هرچند نخستین رسیتال عمومی این ساز را در ۱۷۶۸ یوهان کریستیان باخ[۳] به‌اجرا درآورد. پیشرفت‌های بعدی در زمینۀ آوا و عملکرد کلاویه را پیانوسازانی همچون برادوود[۴]، اِرار[۵]، و گراف[۶] پدید آوردند، و همگام با آن گسترش سریع آثار منتشرشده برای این ساز را هایدن[۷]، بتهوون، شوبرت[۸] و دیگران شکل دادند که به پیدایش گراند پیانوی کنسرتی با قدرت صدادهی و هم‌نوایی بسیار زیاد و تولید انبوه پیانوهای دیواری کوچک‌تر برای استفادۀ خانگی منجر شد. همچنین، در نت‌نویسی موسیقی راهنمایی است برای اجرایی نرم و آرام که علامت آن P است.