هورن (ساز): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
هورْن (ساز)(horn) | هورْن (ساز)(horn) | ||
[[پرونده:Horn4.jpg|بندانگشتی|هورن (ساز)]] | |||
[[ | عضوی از خانوادۀ سازهای بادی قمیش‌دار. برای علامت‌دادن و نیز در مراسم آیینی به‌‌کار می‌رود، و خصوصیات مشترک‌شان لوله‌ای مخروطی (هرچند هورن ارکستری فقط یک بخش مخروطی دارد و بخش دیگرش مستقیم است) و شکل خمیدۀ بدنه است، که زیرایی بالارونده یا قابل تغییری ایجاد می‌کند. بسیاری از هورن‌ها از شاخ حیوانات ساخته شده‌اند، مثل شوفر عبری آیینی و اولیفانت و گِمس‌هورن قرون وسطایی، یا از انواع صدف، مثل شیپور صدفی متعلق‌‌به مردمان جزیره‌نشین [[اقیانوس آرام|اقیانوس آرام]]. منشاء هورن‌های فلزی از [[امریکای جنوبی، قاره|امریکای جنوبی]] و همچنین آسیای مرکزی ([[تبت]]<ref>Tibet</ref>، [[هند]]، [[نپال]]) است و در کنار تکنولوژی فلزکاری در عصر مفرغ<ref>Bronze Age</ref>، به اروپا راه یافتند. ساز آشنای شیپور شکار، که قرن‌هاست بی‌تغییر مانده، در قرن ۱۸ برگرفته شد و بسط یافت تا تبدیل به ساز ارکستری کنونی شود، و گسترۀ محدود هارمونیک‌های طبیعی آن با ترکیبی از تکنیک لب و گذاشتن دست به داخل دهانه و استفاده از خمش‌های افزوده در لوله برای تغییر مایه، گسترش یافت. هورن دریچه‌دار امروزی، تلفیق قرن ۱۹ ساز سی‌بمل/فا است؛ نام هورن فرانسوی مستقیماً به ساز قدیمی‌تر کُرآ پیستون<ref>cor à pistons</ref> اشاره دارد که از دریچه‌های چرخشی اهرم‌دار بهره می‌گیرد و آوای سبک‌تری تولید می‌کند. توبای واگنری نیز واریانتی از هورنِ [[تنور]] و باس است، که واگنر<ref>Wagner </ref> برای تأمین آوای غنی‌تر هورن در گسترۀ بم ابداع کرد. ازجمله آهنگ‌سازانی که آثاری برای هورن دارند، عبارت‌اند از [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]]، [[هایدن، یوزف (۱۷۳۲ـ۱۸۰۹)|هایدن]]<ref>Haydn </ref>، [[اشتراوس، ریشارد (۱۸۶۴ـ۱۹۴۹)|ریشارد اشتراوس]]<ref>Richard Strauss</ref>، وبر<ref>Weber </ref>، [[شومان ، روبرت (۱۸۱۰ـ۱۸۵۶)|شومان]]<ref>Schumann </ref>، (''کنسرت اشتوک<ref>''Konzertstück'' </ref>'' یا قطعه کنسرتی برای چهار هورن، ۱۸۴۸)، [[راول ، موریس (۱۸۷۵ـ۱۹۳۷)|راول]]<ref>Ravel </ref>، و [[بریتن، بنجامین (۱۹۱۳ـ۱۹۷۶)|بنجامین بریتن]]<ref>Benjamin Britten</ref> (''سرناد برای تنور، هورن، و سازهای زهی<ref>''Serenade for Tenor, Horn and Strings''</ref>''، ۱۹۴۳). | ||
عضوی از خانوادۀ سازهای بادی قمیش‌دار. برای علامت‌دادن و نیز در مراسم آیینی به‌‌کار می‌رود، و خصوصیات مشترک‌شان لوله‌ای مخروطی (هرچند هورن ارکستری فقط یک بخش مخروطی دارد و بخش دیگرش مستقیم است) و شکل خمیدۀ بدنه است، که زیرایی بالارونده یا قابل تغییری ایجاد می‌کند. بسیاری از هورن‌ها از شاخ حیوانات ساخته شده‌اند، مثل | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۲۸
هورْن (ساز)(horn)
عضوی از خانوادۀ سازهای بادی قمیش‌دار. برای علامت‌دادن و نیز در مراسم آیینی به‌‌کار می‌رود، و خصوصیات مشترک‌شان لوله‌ای مخروطی (هرچند هورن ارکستری فقط یک بخش مخروطی دارد و بخش دیگرش مستقیم است) و شکل خمیدۀ بدنه است، که زیرایی بالارونده یا قابل تغییری ایجاد می‌کند. بسیاری از هورن‌ها از شاخ حیوانات ساخته شده‌اند، مثل شوفر عبری آیینی و اولیفانت و گِمس‌هورن قرون وسطایی، یا از انواع صدف، مثل شیپور صدفی متعلق‌‌به مردمان جزیره‌نشین اقیانوس آرام. منشاء هورن‌های فلزی از امریکای جنوبی و همچنین آسیای مرکزی (تبت[۱]، هند، نپال) است و در کنار تکنولوژی فلزکاری در عصر مفرغ[۲]، به اروپا راه یافتند. ساز آشنای شیپور شکار، که قرن‌هاست بی‌تغییر مانده، در قرن ۱۸ برگرفته شد و بسط یافت تا تبدیل به ساز ارکستری کنونی شود، و گسترۀ محدود هارمونیک‌های طبیعی آن با ترکیبی از تکنیک لب و گذاشتن دست به داخل دهانه و استفاده از خمش‌های افزوده در لوله برای تغییر مایه، گسترش یافت. هورن دریچه‌دار امروزی، تلفیق قرن ۱۹ ساز سی‌بمل/فا است؛ نام هورن فرانسوی مستقیماً به ساز قدیمی‌تر کُرآ پیستون[۳] اشاره دارد که از دریچه‌های چرخشی اهرم‌دار بهره می‌گیرد و آوای سبک‌تری تولید می‌کند. توبای واگنری نیز واریانتی از هورنِ تنور و باس است، که واگنر[۴] برای تأمین آوای غنی‌تر هورن در گسترۀ بم ابداع کرد. ازجمله آهنگ‌سازانی که آثاری برای هورن دارند، عبارت‌اند از موتسارت، هایدن[۵]، ریشارد اشتراوس[۶]، وبر[۷]، شومان[۸]، (کنسرت اشتوک[۹] یا قطعه کنسرتی برای چهار هورن، ۱۸۴۸)، راول[۱۰]، و بنجامین بریتن[۱۱] (سرناد برای تنور، هورن، و سازهای زهی[۱۲]، ۱۹۴۳).