میشل پیکولی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
پیکولی، طی 70سال فعالیت بازیگری در سینما و تلویزیون (از سال ۱۹۴۵ تا ۲۰۱۵)، در بیش‌تر از دویست فیلم بازی کرده که در اغلب آنها، چه در نقش اول و چه در نقش دوم، پرتوان و به‌یادماندنی بوده است؛ اگرچه هیچ‌وقت تبدیل به ستاره نشد. او که هم چهره و هم رفتارش سرد و نچسب جلوه می‌کند، بر پرده عالی می‌نماید. از جمله در نقش نویسندۀ روشنفکر و ناراحت ''تحقیر''<ref>''Le Mépris''</ref> (گدار- 1963) همان‌قدر درخشان است که در نقش گنگستر ''دیلینجر مرده است''<ref>''Dillinger è morto''</ref> (مارکو فرری- 1969). به‌جز این، به خاطر حضورش در فیلم‌های بونوئل شهرت دارد و از جمله می‌توان به نقش «هانری هوسون» در بل دوژور<ref>''Belle de jour''</ref> و یا «مارکیز» ''راه شیری''<ref>''La Voie lactée''</ref> اشاره کرد. پیکولی در هر نقشی چه روشنفکر، چه شکم‌پرست، چه رمانتیک، چه مرد حسود و عاشق، چه مرد مهربان، چه بدبین و... راحت بازی می‌کند. او شخصیت سینمای خاص خود را داشت. | پیکولی، طی 70سال فعالیت بازیگری در سینما و تلویزیون (از سال ۱۹۴۵ تا ۲۰۱۵)، در بیش‌تر از دویست فیلم بازی کرده که در اغلب آنها، چه در نقش اول و چه در نقش دوم، پرتوان و به‌یادماندنی بوده است؛ اگرچه هیچ‌وقت تبدیل به ستاره نشد. او که هم چهره و هم رفتارش سرد و نچسب جلوه می‌کند، بر پرده عالی می‌نماید. از جمله در نقش نویسندۀ روشنفکر و ناراحت ''تحقیر''<ref>''Le Mépris''</ref> (گدار- 1963) همان‌قدر درخشان است که در نقش گنگستر ''دیلینجر مرده است''<ref>''Dillinger è morto''</ref> (مارکو فرری- 1969). به‌جز این، به خاطر حضورش در فیلم‌های بونوئل شهرت دارد و از جمله می‌توان به نقش «هانری هوسون» در بل دوژور<ref>''Belle de jour''</ref> و یا «مارکیز» ''راه شیری''<ref>''La Voie lactée''</ref> اشاره کرد. پیکولی در هر نقشی چه روشنفکر، چه شکم‌پرست، چه رمانتیک، چه مرد حسود و عاشق، چه مرد مهربان، چه بدبین و... راحت بازی می‌کند. او شخصیت سینمای خاص خود را داشت. | ||
'''برخی از آثار سینمایی''' | '''برخی از آثار سینمایی''' | ||
نسخهٔ ۲ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۸
میشل پیکولی (پاریس 27 دسامبر 1925- فرانسه 12 مه 2020م) (Michel Piccoli)
(نام کامل: ژاک دانیل میشل پیکولی[۱]) بازیگر برجستۀ سینما و تئاتر فرانسه. از پدر و مادری اهل موسیقی به دنیا آمد. پدرش ویلون‌نوازی ایتالیایی و مادرش پیانیستی فرانسوی بود. میشل پس از اتمام تحصیلات ابتدایی در مدرسۀ بازیگری تحصیل کرد، از سال ۱۹۴5م وارد سینما شد و تا سال‌ها نقش‌های دوم را به عهده می‌گرفت. در دهۀ ۱۹۵۰ در پاریس به عنوان بازیگر سرشناس تئاتر، هم در اجراهای کلاسیک و هم در آثار نوگرایانه و متونی از ساموئل بکت و اوژن یونسکو ظاهر شد. در دهۀ ۱۹۶۰ به عنوان یکی از بازیگران سرشناس نقش‌های اصلی در سینمای اروپا به شهرت رسید. با بسیاری از فیلمسازان بزرگ (از جمله لوییس بونوئل در شش فیلم، کلود شابرول، ژان لوک گدار، آلفرد هیچکاک، ژان رنوار و ژاک ریوت[۲]) همکاری کرد. همسر دومش، ژولیت گرکو (از ۱۹۶۶ - ۱۹۷۷)، خواننده و بازیگر مشهور فرانسوی بود. پیکولی براثر سکتۀ قلبی درگذشت.
پیکولی برای جهش در تاریکی برندهٔ جایزه بهترین بازیگر از جشنواره کن (1980) و برای یک ماجرای عجیب[۳] از جشنواره برلین (به طور مشترک) برندۀ جایزۀ خرس نقره‌ای بهترین بازیگر مرد شد.
پیکولی، طی 70سال فعالیت بازیگری در سینما و تلویزیون (از سال ۱۹۴۵ تا ۲۰۱۵)، در بیش‌تر از دویست فیلم بازی کرده که در اغلب آنها، چه در نقش اول و چه در نقش دوم، پرتوان و به‌یادماندنی بوده است؛ اگرچه هیچ‌وقت تبدیل به ستاره نشد. او که هم چهره و هم رفتارش سرد و نچسب جلوه می‌کند، بر پرده عالی می‌نماید. از جمله در نقش نویسندۀ روشنفکر و ناراحت تحقیر[۴] (گدار- 1963) همان‌قدر درخشان است که در نقش گنگستر دیلینجر مرده است[۵] (مارکو فرری- 1969). به‌جز این، به خاطر حضورش در فیلم‌های بونوئل شهرت دارد و از جمله می‌توان به نقش «هانری هوسون» در بل دوژور[۶] و یا «مارکیز» راه شیری[۷] اشاره کرد. پیکولی در هر نقشی چه روشنفکر، چه شکم‌پرست، چه رمانتیک، چه مرد حسود و عاشق، چه مرد مهربان، چه بدبین و... راحت بازی می‌کند. او شخصیت سینمای خاص خود را داشت.
برخی از آثار سینمایی
- کن‌کن فرانسوی (ژان رنوار- 1954)
- مانورهای بزرگ (رنه کلر- ۱۹۵۵)
- مرگ در باغ (لوییس بونوئل- ۱۹۵۶)
- بدرود فیلیپین (ژاک روزیه[۸]- ۱۹۶۲)
- تحقیر (گدار- ۱۹۶۳)
- خاطرات یک کلفت (لوییس بونوئل- ۱۹۶۴)
- حادثه‌ای در ترن (کوستا گاوراس- ۱۹۶۵)
- آیا پاریس در حال سوختن است؟ (رنه کلمان[۹]- ۱۹۶۶)
- زیبای روز/ بل دوژور (لوییس بونوئل- ۱۹۶۷)
- دیلینجر مرده است (مارکو فرری[۱۰]- ۱۹۶۹)
- راه شیری (لوییس بونوئل- ۱۹۶۹)
- توپاز (آلفرد هیچکاک- ۱۹۶۹)
- جذابیت پنهان بورژوازی (لوییس بونوئل- ۱۹۷۲)
- عروسی در خون (کلود شابرول- ۱۹۷۳)
- شبح آزادی (لوییس بونوئل- ۱۹۷۴)
- جهش در تاریکی (مارکو بلوکیو[۱۱]- ۱۹۸۰)
- یک ماجرای عجیب (پیر گرانیه-دفر[۱۲]- 1981)
- اتاقی در شهر (ژاک دمی[۱۳]- ۱۹۸۲)
- مرگ در باغ فرانسوی (میشل دوویل[۱۴]- ۱۹۸۵)
- وداع بناپارت (یوسف شاهین- ۱۹۸۵)
- مزاحم زیبا (ژاک ریوت- ۱۹۹۱)
- مهاجر (یوسف شاهین- ۱۹۹۴)
- صد و یک شب (آنیس واردا- ۱۹۹۵)
- جشن (مانوئل دی الیویرا[۱۵]- ۱۹۹۶)
- بازیگران (برتران بلیه[۱۶]- ۲۰۰۰)
- به تبر دست نزن (ژاک ریوت- ۲۰۰۷)
- در جنگ (برتران بونولو[۱۷]- ۲۰۰۸)
- غبار زمان (تئو آنگلوپولوس[۱۸]- ۲۰۰۹)
- خطوط ولینگتون ( والریا سارمینتو[۱۹]- ۲۰۱۲)
- ↑ Jacques Daniel Michel Piccoli
- ↑ Jacques Rivett
- ↑ Strange Affair
- ↑ Le Mépris
- ↑ Dillinger è morto
- ↑ Belle de jour
- ↑ La Voie lactée
- ↑ Jacques Rozier
- ↑ René Clément
- ↑ Marco Ferreri
- ↑ Marco Bellocchio
- ↑ Pierre Granier-Deferre
- ↑ Jacques Demy
- ↑ Michel Deville
- ↑ Manoel de Oliveira
- ↑ Bertrand Blier
- ↑ Bertrand Bonello
- ↑ Theo Angelopoulos
- ↑ Valeria Sarmiento