ادا

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

اَدا
(در لغت به معنی به جا آوردن و گزاردن). در اصطلاح فقهی، انجام فرایضی مانند نماز و روزه در وقت شرعی آن‌ها. در معنای عام‌تر، به انجام هر فریضه نیز گویند، مانند ادای دین، ادای خمس، و ادای زکات. در علم قرائت، حسن ادای حروف به معنی تلفظ آن‌ها از مخارج با رعایت اوصاف هر حرف است.