میرزا احمد کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا احمد کاشانی | میرزا احمد کاشانی | ||
(نیز با نام‌های: میرزا احمد صبور کاشانی، میرزا احمد کاشانی سرهنگ و میرزا احمد شهید، متخلص به صبور) از شاعران دورۀ [[قاجاریه، سلسله|قاجار]] در قرن 13ق، فرزند محمدعلی پسر آقامحمد دنبلی ضرابی (بزرگ خاندان ضرابی) و برادرزادۀ [[صبا، فتح علی خان|فتح علی خان صبا]]. پدرش، وزیر [[لطفعلی خان زند]] بوده است. میرزا احمد در کاشان متولد شد، اما اصالتاً آذربایجانی بود. نزد پدر و عمویش تربیت یافت و از آنان شاعری آموخت. او از شاعران توانای دوران [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی شاه قاجار]] و از ندیمان دربارش بود که پس از استقرار عباس میرزا نایب‌السلطنه در آذربایجان، از دارالخلافه به آن‌جا رفت و نزد او مقام و منزلت ویژه‌ای پیدا کرد و از منشیان خاص او شد. | (نیز با نام‌های: میرزا احمد صبور کاشانی، میرزا احمد کاشانی سرهنگ و میرزا احمد شهید، متخلص به صبور) از شاعران دورۀ [[قاجاریه، سلسله|قاجار]] در قرن 13ق، فرزند محمدعلی پسر آقامحمد دنبلی ضرابی (بزرگ خاندان ضرابی) و برادرزادۀ [[صبا، فتح علی خان|فتح علی خان صبا]]. پدرش، وزیر [[لطفعلی خان زند]] بوده است. میرزا احمد در کاشان متولد شد، اما اصالتاً آذربایجانی بود. نزد پدر و عمویش تربیت یافت و از آنان شاعری آموخت. او از شاعران توانای دوران [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی شاه قاجار]] و از ندیمان دربارش بود که پس از استقرار [[عباس میرزا قاجار|عباس میرزا نایب‌السلطنه]] در آذربایجان، از دارالخلافه به آن‌جا رفت و نزد او مقام و منزلت ویژه‌ای پیدا کرد و از منشیان خاص او شد. | ||
او در قالب‌های گوناگون | او در قالب‌های گوناگون [[قصیده]]، [[غزل (ادبیات)|غزل]]، [[رباعی]]، [[مثنوی]]، [[ترکیب بند|ترکیب‌بند]] و [[قطعه (ادبیات)|قطعه]] طبع‌آزمایی کرده، هرچند گرایش‌اش بیشتر به قصیده و غزل است. میرزا احمد چهارده قصیده نیز در مدح پیامبر (ص) و پیشوایان دین سروده است. او معاصر شاعران برجسته‌ای همچون [[صبای کاشانی، فتح علی (کاشان ۱۱۷۹ـ همدان ۱۲۳۸ق)|صبای کاشانی]]، [[سحاب اصفهانی، محمد بن هاتف ( ـ۱۲۲۲ق)|سحاب اصفهانی]]، [[مجمر اصفهانی، حسین (زواره ۱۱۹۰ـ تهران ۱۲۲۵ق)|مجمر اصفهانی]] و [[نشاط اصفهانی، عبدالوهاب (اصفهان ۱۱۷۵ـ تهران ۱۲۴۴ق)|نشاط اصفهانی]] بوده و از شاعران دورۀ [[بازگشت ادبی|بازگشت]] است؛ در قصیده، پیرو قصیده‌سرایان خراسانی و در غزل، پیرو غزل‌سرایان عراقی به ویژه [[سعدی، مصلح الدین (شیراز ح ۶۰۶ـ ح ۶۹۱ق)|سعدی]] و حافظ بوده است. از صبور دیوان اشعاری به جا مانده که چهار نسخۀ خطی از آن موجود است. | ||
او زمانی در منصب سرهنگی در اصفهان و مدتی در تبریز و گیلان سپری کرده و سرانجام در 1228ق طی جنگ ایران و روس در لنکران [[تالش]] سردار کل لشکر عباس میرزا نایب‌السلطنه بود و به علت شکست سپاه ایران از سپاه روسیه کشته شد و همان‌جا نیز به خاک سپرده شد. | او زمانی در منصب سرهنگی در اصفهان و مدتی در تبریز و گیلان سپری کرده و سرانجام در 1228ق طی جنگ ایران و روس در لنکران [[تالش]] سردار کل لشکر عباس میرزا نایب‌السلطنه بود و به علت شکست سپاه ایران از سپاه روسیه کشته شد و همان‌جا نیز به خاک سپرده شد. | ||
نسخهٔ ۱۲ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۵۷
میرزا احمد کاشانی
(نیز با نام‌های: میرزا احمد صبور کاشانی، میرزا احمد کاشانی سرهنگ و میرزا احمد شهید، متخلص به صبور) از شاعران دورۀ قاجار در قرن 13ق، فرزند محمدعلی پسر آقامحمد دنبلی ضرابی (بزرگ خاندان ضرابی) و برادرزادۀ فتح علی خان صبا. پدرش، وزیر لطفعلی خان زند بوده است. میرزا احمد در کاشان متولد شد، اما اصالتاً آذربایجانی بود. نزد پدر و عمویش تربیت یافت و از آنان شاعری آموخت. او از شاعران توانای دوران فتحعلی شاه قاجار و از ندیمان دربارش بود که پس از استقرار عباس میرزا نایب‌السلطنه در آذربایجان، از دارالخلافه به آن‌جا رفت و نزد او مقام و منزلت ویژه‌ای پیدا کرد و از منشیان خاص او شد.
او در قالب‌های گوناگون قصیده، غزل، رباعی، مثنوی، ترکیب‌بند و قطعه طبع‌آزمایی کرده، هرچند گرایش‌اش بیشتر به قصیده و غزل است. میرزا احمد چهارده قصیده نیز در مدح پیامبر (ص) و پیشوایان دین سروده است. او معاصر شاعران برجسته‌ای همچون صبای کاشانی، سحاب اصفهانی، مجمر اصفهانی و نشاط اصفهانی بوده و از شاعران دورۀ بازگشت است؛ در قصیده، پیرو قصیده‌سرایان خراسانی و در غزل، پیرو غزل‌سرایان عراقی به ویژه سعدی و حافظ بوده است. از صبور دیوان اشعاری به جا مانده که چهار نسخۀ خطی از آن موجود است.
او زمانی در منصب سرهنگی در اصفهان و مدتی در تبریز و گیلان سپری کرده و سرانجام در 1228ق طی جنگ ایران و روس در لنکران تالش سردار کل لشکر عباس میرزا نایب‌السلطنه بود و به علت شکست سپاه ایران از سپاه روسیه کشته شد و همان‌جا نیز به خاک سپرده شد.