ایر، آلفرد جونز (۱۹۱۰ـ۱۹۸۹)
اَیِر، آلْفرِد جونْز (۱۹۱۰ـ۱۹۸۹)(Ayer, Alfred Jones)
فیلسوف و منطق‌دان انگلیسی. مادرش هلندی و پدرش از اهالی ناحیۀ فرانسوی زبان سوئیس بود و با حرفۀ چوب‌بری روزگار می‌گذراند. ایر، پس از به‌پایان رساندن دورۀ دبیرستان در ۱۹۲۹، به کالج کرایست چرچ[۱] در آکسفورد رفت و پس از اخذ دانشنامۀ دکتری ابتدا در دانشگاه لندن و سپس در دانشگاه آکسفورد (۱۹۵۹ـ۱۹۷۸) به تدریس منطق و فلسفه مشغول شد. ایر، که در بررسی‌هایش فلسفۀ معاصر انگلیسی را به دو گروه نرم (ایدئالیستی) و خشن (رئالیستی) تقسیم کرده است، خود را از فلاسفۀ گروه خشن می‌داند. او به مشرب پوزیتیویسم منطقی[۲] تعلق دارد و در کنار ویتگنشتاین[۳] و راسل[۴] از سرآمدان این مشرب فکری در انگلستان به‌شمار می‌رود. پژوهش و تأملات او عمدتاً معطوف است به تعیین معیاری برای تمیزنهادن میان گزاره‌های معنادار و گزاره‌های بی‌معنا. با این پیش فرض بنیادین که گزاره‌های معنادار تجربی‌اند و صدق منطقی خود را از تجربه کسب می‌کنند و گزاره‌های بی‌معنا از تجربه بر نمی‌آیند و در ساحت آن چیزی می‌گنجند که مابعدالطبیعه نامیده می‌شود. ایر، از آن حیث که نقطۀ تمرکز اصلی خود را حقایق اصیل منطقی قرار می‌دهد و نه زبان، به فلسفۀ راسل نزدیک، و از فلسفۀ ویتگنشتاین دور می‌شود. از آثارش:زبان، حقیقت، و منطق[۵] (۱۹۳۶؛ ترجمۀ فارسی ۱۳۵۶)؛ احتمالات و شواهد[۶] (۱۹۷۲)؛ فلسفه در قرن بیستم[۷] (۱۹۸۲).