میمندی، احمد بن حسن ( ـ۴۲۴ق)

مِیْمَنْدی، احمد بن حسن ( ـ۴۲۴ق)
دیوان‌سالار و وزیر سلطان محمود و مسعود غزنوی. برادر رضاعی محمود غزنوی و همدرس او بود و در دربار غزنویان آیین دبیری و امور دیوانی فراگرفت. در ۳۸۴ق که محمود، سپهسالار سامانیان در خراسان بود، به مناصب گوناگونی دست یافت. در ۴۰۱ق سلطان محمود غزنوی وی را منصب وزارت داد. زمانی که سلطان راهی جنگ ناردین (نندنه) شد، با درایت بسیار امور را سامان بخشید تا آن‌جا که بسیاری برآنند که تدبیر او باعث موفقیت‌های سلطان محمود شد. سرانجام در ۴۱۵ق محمود بر او غضب کرد و از وزارت عزل و زندانی شد. سخت‌گیری احمد در امور دیوانی و دشمنی برخی از بزرگان و خرده‌گیری‌های او بر اعمال نظامی و سیاسی محمود، از جمله عوامل سرنگونی بود. پس از مرگ محمود، به دستور سلطان‌مسعود غزنوی از حبس بیرون آمد و دوباره به وزارت رسید (‌۴۲۱ق). او به فضل و تدبیر و رأی و کفایت موصوف بود. او را کاتبی چیره‌دست و سخندان و شعرشناسی ماهر دانسته‌اند. اگرچه به دستور وی احکام و مراسلات و دیوان محاسبات غزنویان به زبان عربی شد. رویکرد افراطی میمندی به زبلان عربی را از مهم‌ترین دلایل بی‌توجهی محمود غزنوی به فردوسی و شاهکار سترگش می‌دانند.

یکی از پسرانش، به نام عبدالرزاق، وزیر دو سلطان دیگر غزنوی، مودود و عبدالرشید بوده است.