شاپور تهرانی، ارجاسب ( ـ تهران ۱۰۳۰/۱۰۲۸ق)

متخلص به فریبی، شاپور و شاه‌فور، شاعر ایرانی. از نوادگان امیدی تهرانی بود و نیاکانش در دولت صفوی و گورکانی هند مقامی بلند داشتند. شاپور در ‌۹۹۶ق، برای تجارت به هند رفت و پس از چندی ملازم جهانگیر گورکانی شد، اما در ‌۱۰۰۳ق، به ایران بازگشت. بار دیگر به هند سفر کرد. شاپور در انواع شعر دست داشت و به سبک هندی شعر می‌سرود. از آثارش: دیوان اشعار (تهران، ۱۳۸۲‌ش)؛ مثنوی خسرو و شیرین.