خولی، امین (۱۸۹۵ـ۱۹۶۶)
خولی، امین (۱۸۹۵ـ۱۹۶۶)
نویسندۀ مصری و مفسر قرآن. فقه و قانون شرع آموخته بود و در دانشگاه قاهره درس بلاغت و تفسیر می‌داد. با ارائۀ نظریات اقلیمی‌اش در کتاب دربارۀ ادبیات مصر، (۱۹۴۳) مدافع و منادی منطقه‌گرایی شناخته شد. خولی، با تأکید بر اهمیت و تأثیر محیط زندگی، بر آن است که چندین ادبیات منطقه‌ای وجود دارد، نه یک ادبیات واحد عربی. اما ساطع‌الحُصری، پیشتاز نظریۀ وحدت عربی، این عقیده را براساس مبانی ایدئولوژیکی، و نیز شُکری فیصل، شاگرد خولی، در پایان‌نامۀ فوق لیسانس خود که زیر نظر شخص خولی نوشت (۱۹۴۸)، از دیدگاه ادبی رد کردند. وی با دانشجوی خود، عائشه بنت‌الشاطی ازدواج کرد. او را امتداد تکامل‌یافتۀ جریان بیداری فکری و دینی دانسته‌اند که سید جمال و عبده به راه انداختند. از آثار دیگرش: فن سخن و دشواری‌های حیات لغوی ما؛ مِن هُدی‌القرآن؛ المجدِّدون فی‌الاسلام.