راه و رسم نو، برنامه
راه و رسم نو، برنامۀ (New Deal)
در تاریخ امریکا، برنامه‌ای که در زمان رئیس‌جمهور فرانکلین دی روزولت[۱] به تصویب رسید (۱۹۳۳): به‌منظور مقابله با بحران اقتصادی رکود بزرگ[۲]، و اجرای اصلاحات اجتماعی از طریق اشتغال اشخاص در تأسیسات دولتی، پرداخت وام‌های کشاورزی کم‌بهره، بیمۀ سالخوردگان و بیکاری، جلوگیری از کار کودکان، حمایت از شاغلان در برابر رفتار ناحق کارفرمایان، و پرداخت وام به مسئولان محلی به‌منظور پاک‌سازی زاغه‌ها. روزولت هنگام پذیرش نامزدی «حزب دموکرات» برای انتخابات ریاست جمهوری در ۱۹۳۲ اعلام کرد: «به شما و خودم راه و رسم جدیدی را برای مردم امریکا وعده می‌دهم.» راه و رسم نو در آغاز عمدتاً بر پایۀ امدادرسانی و پرداخت اعانه بود ولی از ۱۹۳۵ با آغاز آنچه دومین راه و رسم نو خوانده می‌شود، تأکیدها متوجه اجرای اصلاحات شد. محور راه و رسم جدید، قانون تأمین اجتماعی[۳] ۱۹۳۵ بود که نظام فدرالی و فراگیر بیمه را برای سالخوردگان و بیکاران عرضه کرد. سازمان تأسیسات دولتی[۴] برای جاده‌سازی، احداث ساختمان‌های دولتی و عملیات مشابه ۳.۳میلیارد دلار دریافت کرد. سازمان تعدیل کشاورزی[۵] با محدود‌کردن تولید قیمت محصولات کشاورزی را بالا برد. در ۱۹۳۵، هری هاپکینز[۶] مسئول آژانس جدید سازمان پیشرفت کارها[۷] شد و علاوه‌بر این‌که مسئول تأسیسات دولتی بود، با طرح‌های فدرال تئاتر، نویسندگان و هنرها به انقلاب فرهنگی پرداخت. وقتی سازمان پیشرفت کارها منحل شد (۱۹۴۳)، برای ۸.۵میلیون نفر تولید شغل کرده بود. دیوان‌عالی، برخی از بندهای برنامه راه و رسم نو را مغایر قانون اساسی اعلام کرد (۱۹۳۵ـ۱۹۳۶). این برنامه از افزایش عضویت در اتحادیۀ کارگری حمایت کرد، برخی از زمینه‌های اقتصادی امریکا را، که پیش از آن قانونمند نبود، تحت کنترل فدرال درآورد، و حیات فرهنگی و روحیۀ اجتماعی را احیا کرد. گرچه تا زمان نیازهای نظامی ـ صنعتی جنگ جهانی دوم، اشتغال کامل به‌دست نیامد، برنامۀ راه و رسم نو برای نظام صنعتی ـ سرمایه‌داری، ثبات سیاسی به ارمغان آورد. همچنین، چشم‌انداز سیاسی را دگرگون، و حزب دموکرات را به حزب اکثریت تبدیل کرد و از ۱۸۰۶ به نفوذ جمهوری‌خواهان پایان داد. برنامۀ راه و رسم نو اساساً زادۀ اندیشۀ جمعی از دانشمندان و مشاوران در ۱۹۳۲ بود. عواملی که در رسیدن به اهداف این راه و رسم مؤثر بودند، عبارت‌اند از کاهش ۴۰درصدی ارزش برابری دلار، استفاده از معیاری به جز طلا، و احیای مجدد شرکت مالی ترمیم[۸] که وام‌های ضروری می‌پرداخت و مؤسس آن هربرت هوور[۹]، جانشین روزولت بود. راه و رسم نو در دستیابی به اهداف‌اش تا حدودی موفق بود. ورود ایالات متحد به جنگ جهانی دوم بسیاری از معضلاتی را که سبب سردرگمی برنامه‌ریزان و مجریان راه و رسم نو شده بود موقتاً ایجاد کرد، و درآمدهای کشاورزی را به اوج رساند. اما راه و رسم نو مبنایی برای پای‌بندی هرچه بیشتر دولت فدرال به مدیریت اقتصاد و تدارک برنامه‌های منظم کمک‌رسانی به تهیدستان فراهم کرد.