نبهانی، تقی الدین (۱۹۰۹ـ۱۹۷۷)
نُبهانی، تقی‌الدّین (۱۹۰۹ـ۱۹۷۷)
بـــنیــادگــــذار حـزب التــحریرالاسلامی (حزب آزادی‌بخش اسلامی در اردن و فلسطین). در ۱۹۳۲م از دانشگاه الازهر، مدرک لیسانس گرفت و پس از آن معلم مدرسه‌ای در نوار غربی شد و در ۱۹۴۵م، به قضاوت در دادگاه شرعی رام‌الله پرداخت. پس از جنگ فلسطین در ۱۹۴۸م به سوریه گریخت و پس از مدتی به‌عنوان قاضی تجدیدنظر به رام‌الله بازگشت و در ۱۹۵۰م، از شغل خود استعفا کرد. مدتی با حزب بعث هم‌نوا شد و سپس به اخوان‌المسلمین پیوست تا در ۱۹۵۲م، حزب‌التحریر را تشکیل داد. در ۱۹۷۶م، دولت اردن فعالیت‌های این حزب را ممنوع کرد و نبهانی به دمشق و سپس بیروت رفت. او با اندیشه‌های اعتدالی اخوان‌المسلمین در سازش با دولت‌های عرب مخالف بود و بر آراء و اراده مردم در تشکیل نهادهای عالی حکومتی و جهت‌دهی سیاست‌ها تأکید می‌ورزید. وی در کتاب التَکَتُّل‌الحزبی (تشکل و همکاری حزبی)، سیاست تعدد و تکثر احزاب را مترادف امروزی فرضیۀ امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر می‌داند. علاوه‌بر این کتاب، کتاب‌های الشخصیةالاسلامیة، نظام‌الحکم فی‌الاسلام (نظام حکومتی در اسلام) از آثار مهم اوست.