خنساء، تماضر بنت عمرو ( ـ پس از ۶۴۴م)

خَنساء، تُماضر بنت عمرو ( ـ پس از ۶۴۴م)

شاعرۀ عرب از قبیلۀ سُلَیم، بزرگ‌ترین شاعرۀ مرثیه‌سرای عرب‌زبان پیش از اسلام. معاصرش، نابغۀ ذُبیانی، و شاعران بزرگ بعدی، چون جریر و بَشّار بن بُرد، شعر او را ستوده‌اند. شهرتش بیشتر از بابت مراثی وی در سوگ برادرانش، صَخر و معاویه، است که قبل از اسلام در پیکارهای قبیله‌ای کشته شدند. می‌گویند پس از ظهور اسلام مسلمان شد. نوحه‌سرایی در آن روزگار خاص زنان بود؛ اما خنساء، با آوردن اوزان و قوافی به‌جای سجع، یا قوالب رَجَز، مرثیه‌سرایی را به جایگاه شعری والا ارتقا داد. شعر خنساء به‌لحاظ فنون سخنوری و عاطفی ارزشمند است. موضوع سروده‌هایش رنج‌های شخصی در ماتم برادران، پاس‌داشتن فضیلت‌های ایشان، و برانگیختن قبیله به خونخواهی آن‌هاست.