کاستی، جا مباتیستا (۱۷۲۴ـ۱۸۰۳)

کاسْتی، جا‌مْباتّیسْتا (۱۷۲۴ـ۱۸۰۳)(Casti, Giambattista)

شاعر ایتالیایی. آثار مهم او عبارت‌اند از داستان‌های دل‌انگیز (۱۷۹۳)، مجموعۀ داستانی منظوم در قالب قطعات هشت‌لختی که موضوع آن‌ها را از نویسندگانی نظیر لافونتن و بوکاتچو گرفته است؛ و حیوانات سخن‌گو (۱۸۰۲) که تمثیلی شاعرانه و استادانه است. کاستی در پراتو، در توسکان، زاده شد. چندی به کسوت کشیشی درآمد، اما بعدها امید به ارتقا‌ی مقام در کلیسا را از دست داد و تصمیم به سفر گرفت. به خدمت یوزف دوم، فرمانروای امپراتوری مقدس روم، درآمد و از بیشتر پایتخت‌های اروپا بازدید کرد. پس از بازگشت به رم، یوزف او را به ملک‌الشعرایی برگزید، اما کاستی بعدها از این مقام کناره گرفت تا از مشاجرات سیاسی دور باشد. در پاریس سکونت گزید و تا پایان عمر در آن‌جا زیست. کاستی مؤلف اشعار اپراهای خنده‌دار و همچنین طنزپرداز بود. بیشتر شهرت او مرهون طنزهای منظومی است که در شعر تاتارها (۱۷۸۷) آمده است.

 

---