بربیج، جفری (۱۹۲۵)
بِربیج، جِفری (۱۹۲۵- )(Burbidge, Geoffrey)
| جفری بربیج Geoffrey Burbidge | |
|---|---|
| زادروز |
آکسفورد شر ۱۹۲۵ م |
| ملیت | انگلیسی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در دانشگاه هاروارد و دانشگاه شیکاگو |
| شغل و تخصص اصلی | اخترفیزیک دان |
| گروه مقاله | اخترشناسی |
| جوایز و افتخارات | کشف هایی در زمینه سنتز هسته ای و تولید عناصر در فضا |
اخترفیزیک‌دان انگلیسی. با همکاری همسرش، مارگارت بربیج[۱]، در زمینۀ سنتز هسته‌ای و تولید عناصر در فضا به کشف‌هایی دست یافت و اختروش[۲]ها و کهکشان[۳]ها را بررسی کرد. بربیج در چیپینگ نورتون[۴]، در آکسفوردشر[۵]، زاده شد. در بریستول[۶] و یونیورسیتی کالج[۷] لندن فیزیک خواند. سپس به امریکا رفت، و نخست در هاروارد و سپس در دانشگاه شیکاگو به تحصیل ادامه داد. از ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ در آزمایشگاه‌های کاوندیشِ[۸] کیمبریج کار می‌کرد، اما مجدداً به امریکا بازگشت. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۸ استاد دانشگاه کالیفرنیا در سان دیه‌گو[۹]، و از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴، مدیر رصدخانۀ ملی کیت پیک[۱۰]در آریزونا بود. مقاله‌ای که در ۱۹۵۷ از سوی بربیج‌ها، اخترفیزیک‌دان امریکایی، ویلیام فاولر[۱۱]، و اخترشناس انگلیسی، فرد هویل[۱۲]، انتشار یافت با این فرض آغاز می‌شد که ستاره‌ها در آغاز عمدتاً شامل هیدروژن بوده‌اند و اکنون آشکارا بیشتر ستاره‌های مرئی در مرحلۀ فرآیند ساخت هلیوم از هیدروژن، و آزادسازی انرژی به‌صورت نور قرار دارند. آن‌ها سپس این نظر را مطرح کردند که با پیرشدن ستاره‌ها مقداری از هلیوم آن‌ها «می‌سوزد» و سایر عناصر را ایجاد می‌کند. همچنین چندین راه محتمل را برای تحقق چنین امری، در ارتباط با غول‌های سرخ[۱۳] و اَبَرنواختران[۱۴]، شرح دادند. در ۱۹۷۰، جفری بربیج با استفاده از شواهد به‌دست‌آمده از رصدها محاسبه کرد که کمتر از ۲۵ درصد جرم کهکشان‌های بیضوی[۱۵] مربوط به ستاره‌هایی است که از خود نور گسیل می‌کنند. استدلال او این بود که سیاه‌چاله‌ها[۱۶] محتمل‌ترین منبع جرم گمشده[۱۷]اند.