سیمپسون، جورج کلارک (۱۸۷۸ـ۱۹۶۵)
سیمْپْسون، جورْج کِلارْک (۱۸۷۸ـ۱۹۶۵)(Simpson, George Clark)
هواشناس انگلیسی. در زمینه‌های الکتریسیتۀ جوّ، یـونش و پرتوزایی[۱] در جوّ، و آثار تابش بر یخ‌های قطبی پژوهش می‌کرد. در ۱۹۳۵ لقب سِر گرفت. در داربی[۲] زاده شد و در کالج اوئنز[۳]، دانشگاه منچستر فعلی، درس خواند. در ۱۹۰۵، در مقام نخستین مدرس هواشناسی در دانشگاه انگلیسی[۴] (منچستر) مشغول کار شد و فعالیتش را در ادارۀ هواشناسی[۵] نیز آغاز کرد. از ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۸، مدیر سازمان مذکور بود. با شروع جنگ جهانی دوم، بار دیگر به کار بازگشت و تصدی رصدخانۀ کیو[۶] را برعهده گرفت. تا ۱۹۴۷، به تحقیق در زمینۀ ساختار الکتریکی توفان‌های تندری ادامه داد. سیمپسون بسیار سفر می‌کرد. در ۱۹۰۲، برای تحقیق در زمینۀ الکتریسیتۀ جوّی به لاپلاند[۷] در قطب شمال رفت. مدتی را نیز به بازدید از ایستگاه‌های هواشناسی سراسری هند و برمه گذرانید. در ۱۹۱۰، در آخرین مأموریت اکتشافی کاپیتان اسکات[۸]، به قطب جنوب سفر کرد. طی جنگ جهانی اول، در مقام مشاور هواشناسی در نیروی اعزامی بریتانیا به عراق رفت. بعدها، در کمیسیون دولتی طرح نیل در مصر[۹] عضویت یافت. مقیاس بیوفورت[۱۰] برای سرعت باد، به‌شکلی که سیمپسون در آن تجدیدنظر کرده بود، از ۱۹۲۶ تا ۱۹۳۹ در سطح بین‌المللی به‌کار می‌رفت. سیمپسون در زمینۀ مطالعات هواشناختی به این نتیجه رسید که تابش اضافی خورشید بر مقدار ابرها خواهد افزود و افزایش بارش حاصل از افزایش ابرها نیز منجربه بزرگ‌تر شدن کلاهک‌های یخ قطبی خواهد شد. این امر توضیحی بر پیدایش اعصار یخ‌بندان[۱۱] به‌دست می‌دهد.