حسن غزنوی، حسن بن محمد (ح ۵۳۵ـ۵۵۷ق)

حسن غزنوی، حسن بن محمّد (ح ۵۳۵ـ۵۵۷ق)

(یا: اشرف غزنوی) متخلص به اشرف، شاعر ایرانی. از آغاز پادشاهی بهرام شاه غزنوی در دربار او بود و در اشعارش او را ستوده است. حسن غزنوی دو بار از اتهامی که حاسدان به او زدند آسیب دید، یکی هواخواهی از محمد باهلیم و دیگری دوستی با سیف‌الدین سوری، در سال‌هایی که آنان در کار جنگ با بهرام‌شاه بودند. در دومین اتهام از غزنه رانده شد و از نیشابور برای گزاردن حج به مکه، مدینه و سپس بغداد، همدان و خراسان رفت و سرانجام در قریۀ آزادوار ولایت جوین درگذشت. به‌شیوۀ شاعرانی چون امیر مغزی، مسعود سعد و سنایی شعر می‌گفت. کلامش ساده و خالی از پیچیدگی است. به زبان عربی آشنایی کامل داشت. دیوان او که حدود ۵هزار بیت دارد، به تصحیح سید محمد‌تقی مدرس رضوی چاپ شده است (تهران، ۱۳۲۸ش).