حطییه
حُطَیئه ( ـ ۵۹/۳۰ق)
(شهرت جَروَل بن اوس الحُطیئه) شاعر عرب مخضرم. از قبیلۀ قَیس و شاعری بی‌خانمان و اخاذ بود. به روایتی او را راوی شعر زُهَیر، و به قول برخی از صاحب‌نظران راوی کعب بن زُهَیر دانسته‌اند. شعر حطیئه را هُدبه بن خَشَرم روایت می‌کرد. عده‌ای نیز، به غلط، فرزدق را راوی شعر حطیئه شمرده‌اند. وی در جنگ‌های رَدّه حضور داشت و ابوبکر را ناسزا می‌گفت. هتاکی او علیه زِبِرقان بن بدر، حاکم مدینه، و دوستاری بَغیض بن عمرو، سبب شد تا عمر بن خطاب وی را محبوس کند. اگر مدیحۀ برجای‌مانده در ستایش سعید بن عاص از آن او باشد، وفاتش بعد از ۴۱ق بوده است. شعر حطیئه رنگ سیاسی دارد، ولی در دیوانش مدح افزون‌تر از ذم است. مدایحش به شیوۀ زُهَیر و اوس بن حَجَر است. در غزل از عشق جسمانی و کامجویی سخن می‌گوید، و قصایدش متعارف است. گُلدزیهر و سِزگین دیوان او را تصحیح کرده و بر آن حاشیه نوشته‌اند.