تقی الدین، خلیل (شوف ۱۹۰۶ـ۱۹۸۷)

تَقی‌الدّین، خَلیل (شوف ۱۹۰۶ـ۱۹۸۷)

داستان‌نویس و مقاله‌نویس لبنانی. در بیروت به تحصیل حقوق پرداخت و سال‌های طولانی کارمند دولت و دیپلمات بود. نوشتن را با درج مقالاتی در نشریات ادبی (با نام‌های مستعار بَشار و ساذِج) آغاز کرد، و یکی از بنیادگذاران اَلعُصبَه‌العَشَره (گروه ده‌تایی) بود، که تحت نفوذ شاعران مهاجر و مکتب ناتورالیستی فرانسه، سبب‌‌ساز دگرگونی‌هایی در ادبیات لبنان شد. مجموعۀ داستان اعدام (۱۹۴۱) و مجموعۀ مقالات اندیشه‌های ساذج از آثار اوست. تقی‌الدین در رمان کوتاه عید (۱۹۶۸) خواننده را با باورها و اعتقادات دروزی‌ها عمیقاً آشنا می‌سازد. مهم‌ترین اثرش رمان کارِن و حَسَن (۱۹۷۱)، دربارۀ اوضاع اجتماعی ـ سیاسی در جنگ جهانی دوم است که در آن عشق دو قهرمان داستان، میان شرق و غرب پیوند برقرار می‌کند.