پایس، خوزه آنتونیو (۱۷۹۰ـ۱۸۷۳)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

پائِس، خوزه آنتونیو (۱۷۹۰ـ۱۸۷۳)(Paez, Jose Antonio)

نظامی و رهبر سیاسی، و اولین رئیس‌جمهور ونزوئلا (۱۸۳۰)، و رئیس‌جمهور و دیکتاتور (۱۸۳۱ـ۱۸۴۶؛ ۱۸۶۱ـ۱۸۶۳). کارگری بی‌سواد در مزرعه و رهبر یانروها[۱]ی (گاوچرانان) دشت‌های اورینوکو[۲] بود، و آنان را به دفاع از آرمان‌های ملی‌گرایانه کشاند. هنگامی که سیمون بولیوار[۳] به‌دنبال تحقق آرمان کلمبیای بزرگ[۴] (مرکب از کلمبیا، اکوادور، و ونزوئلا) بود، پائس لزوم ونزوئلای مستقل را مطرح کرد، که در ۱۸۳۰ به آن دست یافت. از آن سال تا ۱۸۴۸ گاهی با انتخاب نمایندگان، بر این کشور جدید‌التأسیس حکومت کرد و از بزرگ‌ترین زمین‌داران این کشور شد. با چندین شورش روبه‌رو شد که جدی‌ترین آن از ۱۸۳۵ تا ۱۸۳۶ بود، و در بحران اقتصادی دهۀ ۱۸۴۰، بر مخالفت‌ها افزوده شد. در ۱۸۴۸ بر ضد حکومت انتخابی خود شورش کرد، اما شکست‌ خورد و در ۱۸۵۰ از کشور اخراج شد. پس از انقلاب ۱۸۵۸ به ونزوئلا بازگشت، اما ادامۀ بی‌ثباتی تا سال بعد او را بار دیگر وادار به ترک کشور کرد.

 

 


  1. IIaneros
  2. Orinoco
  3. Simón Bolivar
  4. Gran Colombia