فروهر، داریوش (اصفهان ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۷۷ش )
فُروهَر، داریوش (اصفهان ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۷۷ش)
فعال سیاسی دورۀ پهلوی و جمهوری اسلامی و رهبر حزب ملت ایران. در دوران نوجوانی به فعالیت‌های سیاسی روی آورد و هنگام تحصیل در دانشکدۀ حقوق دانشگاه تهران، در دهۀ ۱۳۲۰ش، فعالیت‌های سیاسی او افزایش چشمگیری یافت و طی همین سال‌ها به حزب پان ایرانیست پیوست، اما مدتی بعد از آن جدا شد و در ۱۳۲۹ به جرم فعالیت سیاسی بازداشت شد. فروهر از آغاز نهضت ملی‌‌شدن نفت به جبهۀ ملی علاقه‌مند و از طرفداران جدی دکتر مصدق شد. وی حزب ملت ایران را بنیان‌گذاشت و در دهۀ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش با فعالان جبهۀ ملی همراهی و همکاری کرد. در ۱۳۴۸ش در اعتراض به برگزاری همه‌پرسی در بحرین اعلامیه‌ای منتشر کرد که مدتی بعد دستگیر شد و حدود دو سال در زندان به‌سر برد. در ۱۳۵۵ش به‌‌کمک بعضی همفکران سیاسی‌اش بار دیگر حزب ملت ایران را به تحرک واداشت. با ایجاد فضای نسبتاً باز سیاسی در کشور، در ۱۳۵۶ش، وی همراه‌ِ کریم سنجابی و شاپور بختیار نامۀ سرگشاده‌ای به شاه نوشت و خواستار آزادی انتخابات و اجرای قانون اساسی شد. فروهر در سال‌های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ش در تشکیلات جبهۀ ملی فعالیت می‌کرد و از رهبران آن محسوب بود. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در دولت مهندس مهدی بازرگان وزیر کار شد و پس از استعفای دولت بازرگان از عرصۀ فعالیت‌های رسمی سیاسی کناره گرفت و به‌عنوان منتقد باقی ماند. فروهر را سرانجام در ۱۳۷۷ش گروهی از افراد خودسر همراه همسرش، پروانه اسکندری، به‌قتل رساندند.