ژاپنی، دین های
ژاپُنی، دین‌های (Japanese religions)
دو دین در ژاپن غالب‌اند: شینتو۱ و انواع گوناگونی از بوداییگری۲ ژاپنی. بیشتر مردم ژاپن در حالی که می‌گویند دینی ندارند، از عناصری از هر دو دین در اوقاتی از سال و مناسبت‌هایی از زندگی‌شان استفاده می‌کنند. برای مثال در مورد تولد از شعایر شینتو پیروی می‌کنند و با مردگان اغلب رفتار بودایی دارند. دین بودا نخست در نیمه‌های قرن ۶م به ژاپن وارد شد، هنگامی که مجسمه‌ای از بودا به همراه پیامی از پادشاه کره با توصیۀ دین بودا به امپراتور ژاپن به این کشور فرستاده شد. نایب‌السلطنه شوتوکو تایشی۳ (۵۷۳ـ۶۲۱م) در ۵۹۴م آن را دین رسمی کشور اعلام کرد. با وجود این، رسیدن نسب خانوادۀ امپراتور به الهۀ آفتاب دین شینتو نیز از قرن ۷م (تا ۱۹۴۵) رسمیت داشت. تشریفات تاج‌گذاری امپراتوران جدید نیز پیرو آیین‌های شینتوست. نخستین راهب۴ چینی که دین بودا را در ژاپن ترویج کرد گانجین۵ (۶۸۸ـ۷۶۳م) بود که در ۷۵۹م مکتب ریتسو۶ را بنیاد نهاد. این مکتب بیش از محتوا بر شکل تأکید داشت و پس از آن مکتب‌های شینگون۷ و تِندائی۸ تأسیس شدند. شینگون نوعی بوداییگری باطنی تنترایی۹ است که تنها پیروانش آن را می‌‌فهمند. در تندائی تأکید بر سرشت بودایی نهفته در وجود انسان به اعتقاد به نیروی نجات‌بخش آمیدا بودا۱۰ منجر شد. در دورۀ هی‌یان۱۱ (۷۹۴ـ۱۱۸۵م) بوداییگری ژاپنی با شینتو درآمیخت و ترکیبی جدید پدید آورد. آنگاه ادعا شد که همۀ کامی۱۲های شینتو (خدایان، ارواح، نیروها) مظاهری از بوداها و بُدهی‌سَتواها۱۳ هستند. تحت تأثیر دین بودا برای نخستین‌بار تمثال‌ها و مجسمه‌هایی از کامی‌های شینتو ساخته شد و حتی در معابد بودایی قرار گرفت. ریاضت‌های شینتو و بودایی نیز ترکیب‌شدنی بودند و مکتب کاهنان کوهیِ شوگندو۱۴ یکی از ثمرات آن بود. اگرچه جنبشی در قرن ۱۷ شروع به جداکردن شینتو از دین بودا کرد و سرانجام در ۱۸۷۰ـ۱۹۴۵ «شینتو دولتی۱۵» در کشور مستقر شد که تحمل آمیختگی با دین بودا را نداشت. دو دین هنوز به‌صورت مجموعه‌ای از آداب و رسوم در زندگی ژاپنی‌ها هم‌زیستی مسالمت‌آمیزی با یکدیگر دارند. بوداییگری ذن۱۶ که در اواخر قرن ۱۲م پدید آمد، زیبایی‌شناسی و بینش ژاپنی را بسیار تحت تأثیر قرار داد. مثلاً مراسم چای ژاپنی ریشۀ ذن دارد. دین کنفوسیوس۱۷ در قرن ۵م به ژاپن رسید و زیرساخت دستگاه حکومتی و دیوانی کشور را در قرن‌های بعد فراهم آورد. به لحاظ فکری، بیشترین اهمیت را در عهد شوگون‌های توکوگاوا۱۸ (۱۶۰۳ـ۱۸۶۷) پیدا کرد و به صور مختلف، تقویت‌کنندۀ عقاید ذن و شینتو و نیز آیین سلحشوری بوشیدو۱۹ تلقی شد. مسیحیت۲۰ را یسوعیان۲۱ در قرن ۱۶ به ژاپن بردند. چندی باب روز بود؛ اما طولی نکشید که رنگ سیاسی به خود گرفت و از ۱۵۸۷ سرکوب رسمی آن آغاز شد و در سال‌های ۱۶۳۸ـ ۱۸۸۹ ممنوع بود. در حال حاضر تنها کمتر از ۱درصد مردم ژاپن مسیحی‌اند. هفت خدای نیک‌بختی، که اغلب به‌شکل گروهی تصویر می‌شوند، خاستگاه‌های هندی و چینی و ژاپنی دارند. کامیِ ایناری۲۲ که تصویرش پیکی است در قالب روباهی، بیش از هر چیز توفیق تجاری را تداعی می‌کند. ژاپن دارای گنجینه‌ای از اساطیر عامیانه است. دین‌های جدید بسیاری در قرون ۱۹ و ۲۰ در ژاپن پا گرفته‌اند. برخی تبدیل به فرقه‌هایی از شینتو شده‌اند، بعضی از دل دین بودا بیرون آمده‌اند، و تعدادی مستقل‌اند. یکی از آن‌ها به‌نام تِنریکیو۲۳ که در ۱۹۳۸ تأسیس شده و دارای گرایش‌های شمنی۲۴ و فمینیستی۲۵ است و در ۱۹۹۲ کمابیش ۲.۳میلیون نفر پیرو داشت. دیگری به نام «کیودان آزادی کامل۲۶» که از ۱۹۵۵ سر برآورده است، با شعار «دین یعنی هنر» اشتغال به هنرها را تشویق می‌کند. توکل درمانی۲۷ هم رواج خود را دارد.Shinto
Buddhism Shotoku Taishi monk Ganjin Ritsu Shingon Tendai Tantric Amida Buddha Heian Kami bodhisattvas Shugendo State Shinto Zen Confucianism Tekugawa shogunate bushido Christianity Jesuits Kami Inari Tenrikyo shamanistre feminist Perfect Liberty Kyodan faith healing