ویلسون، رابرت وودرو (۱۹۳۶)
ویلْسون، رابِرْت وودْرو (۱۹۳۶)(Wilson, Robert Woodrow)
رادیواخترشناسب امریکایی. در ۱۹۶۴، با مهندس رادیوی امریکایی آلمانی‌تبار، آرنو پنزیاس[۱]، تابش زمینۀ کیهانی[۲] را آشکارسازی کرد. تصور می‌شود این تابش باقی‌مانده‌ای از مهبانگ[۳] یا انفجار بزرگ آغازین باشد. آن دو، به‌سبب کارشان دربارۀ تابش زمینۀ کیهانی، مشترکاً برندۀ جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۷۸ شدند. ویلسون همچنین، وجود مونواکسید کربن[۴] بین‌ستاره‌ای، و ترکیب ابرهای گازی تیره را در راه شیری بررسی کرد. در هیوستون[۵] تکزاس زاده شد و در دانشگاه رایس[۶] هیوستن، و مؤسسۀ تکنولوژی کالیفرنیا[۷]، در پاسادنا[۸]، درس خواند. از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۳، عضو بخش اخترشناسی رادیویی مؤسسۀ فناوری کالیفرنیا بود. در ۱۹۶۳، به آزمایشگاه‌های تلفن بل[۹] در نیوجرسی[۱۰] پیوست و در ۱۹۷۶، سرپرست گروه فیزیک رادیویی آن مؤسسه شد. در ۱۹۶۴، ویلسون و پنزیاس سامانۀ گیرنده و رادیوتلسکوپی را در آزمایشگاه‌های تلفن بل آزمایش کردند که ردیابی همۀ منابع پایدار ممکنی را بررسی می‌کرد که موجب اختلال در کار ماهواره‌های مخابراتی می‌شدند. آن‌ها با مقدار زیادی تابش زمینۀ همسانگرد[۱۱]، در طول موج ۷.۳ سانتی‌متری، روبه‌رو شدند که متناظر با دمای ۲.۷۳۵ کلوین، منهای ۲۷۰.۴ درجۀ سلسیوس، بود. این تابش ۱۰۰ برابر قوی‌تر از آن بود که بتوانند آن را ناشی از هر منبع شناخته‌شده‌ای بدانند. ویلسون و پنزیاس، که در توضیح این علامت درمانده بودند، با فیزیک‌دان امریکایی، رابرت دیک[۱۲]، در دانشگاه پرینستون[۱۳] نیوجرسی تماس گرفتند و به‌سرعت پی‌بردند که یافته‌هایشان پیش‌بینی‌های مربوط به تابش میکروموج[۱۴] باقی‌مانده از آغاز عالم را تأیید می‌کند.